Tulad ng ekonomiya, technology at pamasahe sa jeep, tumaas na din- ang demands para sa commodity na tinatawag nating pag-ibig. Hindi rin naman kasi biro ang flashmobs sa mall, ang wedding proposals na all star cast, ang public apology sa facade ng buong university mo. Dahil ordinaryong tao lang sila at nagawa nila ang isang bagay na ganun ka-engrande para sa taong mahal nila, naniniwala tayo that these people DO exist. At isang parte sa atin eh nag-aabang na gawin din satin ito ng bf/gf natin.
Wala na ako masyadong naririnig na humihingi ng lovelife ngayon. Good. Dahil mas mabilis na ang proseso ng panliligaw ngayong 2012, hindi mo na kinakailangang mamanhikan. Kung ang isang Angel Locsin nga eh napasagot lang sa isang tweet, ano pa kaya ang isang normal na estudyante?
Karamihan sa mga kaibigan ko eh taken na. Oo, masaya naman ako para sa kanila. Yun nga lang, flooded ang timeline ko sa Facebook ng monthsary, anniversary, weeksary, daysary photos nila at kung saang restaurant sila kumakain. It's one way of showing na din siguro kung gaano nila kamahal ang isa't-isa. Hindi man daw umabot sa simbahan ang pagpapatunay ng kanilang pagmamahalan, at least man lang maipakita nila ito sa kanilang friends sa social network.
Kung anong dinami ng barkada kong may lovelife, ganun din naman ang dami ng mga nakikipaghiwalay. Tatlo sa apat na break-up nitong October, iisa ang rason, wala na ang spark. BOOM. Matatalino na din kasi ang mga tao ngayon, mas ginagamitan na ng utak ang pag-ibig kesa sa puso. Okay naman ako dito eh, DAPAT talagang gamitan ng utak at huwag puro puso lang. But then again, iba na ang mind setting ng mga tao. Kapag iniwan tayo, kesa maghabol eh "I can do better" ang sumbat natin. Magaling tayo eh, matalino, may prinsipyo, may pride! Pakiramdam natin, one way or another, lamang tayo sa syota natin. Hindi na selos o third party ang issue, kadalasan ay prinsipyo na sa buhay ang ugat ng pag-aaway. Maaaring walang malisya ang monogamous relationship para sa isa for as long as sa misis mo pa rin ikaw umuuwi, okay na.
Kaya patok ang mga pelikulang may kabit ngayon. Mas komplikadong tao, mas gusto natin. Malaking age gap, teacher-student, same sex, politiko-artista, basta mas outrageous, mas gusto natin. Kung sa bagay, boring din kasi yung mga taong mabilis makuha, kaya naman sa simula pa lang ng relasyon eh tayo na ang gumagawa ng sarili nating challenge. Gusto nating subukin agad kung hanggang saan tayo aabutin ng martyr-o-meter natin para sa taong ito. Kaya ang shoutout ng couples ngayon sa facebook eh halos "You had me at my worst, pero minahal mo pa din ako."
Ano kayang nangyari kay "I deserve nothing but the best."? I hope he's okay.
Tinanong ako ng barkada ko nung isang gabi, "bakit ba natin mas pinipili yung taong mahirap mahalin?". Sabi ko, "Doon kasi natin nasusukat kung gaano natin kamahal ang isang tao, pati na rin ang worth mo sa taong yun. Papahalagahan ka niya dahil kaya mong gawin ang mga bagay na mahirap para sa kanya, you go out of your way para sa taong ito. At pag nagreflect ka sa sarili mo, "I did all of these for her?" Aba, this must be true love." Nasundan ito ng isang cheers ng Jack Coke.
Hindi mahirap maghanap ng lovelife ngayon, ang mahirap eh yung pagpapatatagal ng isang relasyon. Dapat itigil na natin ang paghahanap sa perfect na tao, dahil perfect people DO NOT exist. Lahat ng tao aminado sa at least isang weakness, and that's okay. Hindi naman tayo mamahalin ng tao dahil sa kahinaan, kundi sa strengths natin. Perfect relationship, yun ang targetin natin.
At the end of the day, doon pa rin naman tayo umuuwi sa kung sino ang nagpapasaya sa atin. Kahit hindi nila tayo kayang mahalin in return, sige lang. We feel good kahit mukha na tayong tanga kakabigay. Dahil yun naman ang essence ng pag-ibig eh, ang magbigay ng walang hinihinging kapalit. No compromises, walang meet halfway, at walang kontrata.
Dahil pag mahal mo, walang boundaries, walang bilangan. Hindi na kailangan gawing two-way street ang love, dahil ang totoong panalo, syempre, yung nagmahal ng totoo. Tapos pag ayaw niya talaga, sabihin mo na lang, "your loss, not my." Tapos balik ka sa grade one.
Thursday, October 11, 2012
Wednesday, September 5, 2012
Lost
I am afraid to die today. Ayoko pa. Ayoko mamatay ng ganito ang pakiramdam, yung malungkot, at hindi fulfilled sa buhay.
Ayaw ko muna magtrabaho, matagal na akong napapagod sa ginagawa ko. Sa mga tao, at sa trabaho ko mismo.
Ayaw ko muna umattend ng meeting, pumunta ng gym, lumabas ng bahay.
Ayaw kong gumawa ng kahit ano.
Wala akong gana. Kahit yung feeling na malungkot, wala akong ganang gawin. Wala akong emosyon. Wala.
Ayaw ko din na ito ang huling blog entry ko pag mamamatay ako, hindi ito ang buhay na pinangarap ko para sa akin.
SHIT. Naramdaman mo na ba ito?
Ano ba ang gusto kong gawin NGAYON?
Gusto ko na mag resign sa trabaho.
Gusto ko magluto.
Gusto kong lumipad sa ibang bansa.
Ayaw ko na sa bahay ko.
Pero mahal na mahal ko ang pamilya ko.
Gusto ko ipagluto ang barkada ko.
Gusto kong pasayahin ang nanay ko.
Gusto ko maging masaya.
Gusto ko magdasal ng isang buong araw, at mas kilalanin ang Diyos.
Gusto kong lumangoy sa gitna ng dagat.
Gusto kong matulog sa ibabaw ng bundok.
Gusto kong magmaneho sa malayong lugar.
Gusto kong magmahal ulit.
Gusto kong matutunan kung paano magmahal ng tama.
Gusto kong makita yung taong para sa akin.
Ang dami kong gustong gawin, pero wala akong ginagawa para makuha ang lahat ng ito.
Pucha.
Ayaw ko muna magtrabaho, matagal na akong napapagod sa ginagawa ko. Sa mga tao, at sa trabaho ko mismo.
Ayaw ko muna umattend ng meeting, pumunta ng gym, lumabas ng bahay.
Ayaw kong gumawa ng kahit ano.
Wala akong gana. Kahit yung feeling na malungkot, wala akong ganang gawin. Wala akong emosyon. Wala.
Ayaw ko din na ito ang huling blog entry ko pag mamamatay ako, hindi ito ang buhay na pinangarap ko para sa akin.
SHIT. Naramdaman mo na ba ito?
Ano ba ang gusto kong gawin NGAYON?
Gusto ko na mag resign sa trabaho.
Gusto ko magluto.
Gusto kong lumipad sa ibang bansa.
Ayaw ko na sa bahay ko.
Pero mahal na mahal ko ang pamilya ko.
Gusto ko ipagluto ang barkada ko.
Gusto kong pasayahin ang nanay ko.
Gusto ko maging masaya.
Gusto ko magdasal ng isang buong araw, at mas kilalanin ang Diyos.
Gusto kong lumangoy sa gitna ng dagat.
Gusto kong matulog sa ibabaw ng bundok.
Gusto kong magmaneho sa malayong lugar.
Gusto kong magmahal ulit.
Gusto kong matutunan kung paano magmahal ng tama.
Gusto kong makita yung taong para sa akin.
Ang dami kong gustong gawin, pero wala akong ginagawa para makuha ang lahat ng ito.
Pucha.
Wednesday, June 20, 2012
An open e-mail.
Dear WSS,
Hindi umabot ang entry ko for the internship sa Singapore, closed na when I was able to send it. They will be having another one in August, still keeping my fingers crossed, pero ewan. So maybe that's the sign I was waiting for. Sige, let's talk pagdating mo dito. I am willing to work full-time naman. May plano na rin naman ako to resign from TV5. Di ko ma-feel yung growth. Stagnant. Dunno. Hindi continuous yung learning. Let's talk more about it when you get here, I can't wait for your insights.
Any specific date ng dating mo? Para lang din mahanda ko yung shows na bibitawan ko. I'll be celebrating my birthday tomorrow, and I feel like I need a good kicking out of my comfort zone, explore. I will be working on my internship for Singapore still, but rest assured you have all my support, and I'll give all the time you need para maka-settle dito. =D Keep me posted!
Eduardo Tan Siman
Supervising Editor, TV5
0915-1274159
The talent of success is nothing more than doing what you can do, well.
---Henry W. Longfellow
Supervising Editor, TV5
0915-1274159
The talent of success is nothing more than doing what you can do, well.
---Henry W. Longfellow
Thursday, June 14, 2012
#projectbringback fail
Today I realized that the more I try to bring back my past, the more I find myself disgusted with where I am right now. Maybe that's why it's IN the past, it's not meant to be repeated the exact same way, if it will only lead me to where I am right now, stuck in misery.
Nakakalungkot lang isipin na pagkatapos mong gawin lahat para mabalik ang bagay sa dati, lalo ka lang nadidisappoint. Siguro may stage sa buhay na talagang aabot ka sa ganito, yung pagod na itataas mo na lang ang dalawa mong mga kamay dahil gusto mo nang isuko sa Diyos ang lahat.
Ayaw ko nang ibalik ang dati, pagagandahin ko na lang kung ano ang meron ako ngayon.
Nakameeting ko kanina ang buong staff ng bago kong show, hindi ko gusto ang karamihan. Yung pakiramdam na parang nagtatrabaho ka an sa ABS CBN. Hindi na magaan yung usapan sa meeting, lahat may tensyon, alam mong pinag-uusapan ka ng ilan sa likod. Nakakapagpabagabag.
Ngayong linggong ito, may dalawang job opportunities na kumatok sa aking pinto. Isa sa Singapore, isa naman ay dito sa Pinas. I'll try to apply for an internship program sa SG, hope I can make it. Para maiwanan ko na ang "past" ko dito sa Pilipinas. Handa na akong magbukas ng panibagong pahina sa aklatan ng aking talambuhay.
Salamat #projectbringback, you gave me something to believe in. Hindi ka man naging successful, narealize ko naman na may mga bagay na sadyang hindi takda para sa isa't-isa. Masyado pang maaga para sumuko, pero gagawin ko ito para sa sarili ko.
Nakakalungkot lang isipin na pagkatapos mong gawin lahat para mabalik ang bagay sa dati, lalo ka lang nadidisappoint. Siguro may stage sa buhay na talagang aabot ka sa ganito, yung pagod na itataas mo na lang ang dalawa mong mga kamay dahil gusto mo nang isuko sa Diyos ang lahat.
Ayaw ko nang ibalik ang dati, pagagandahin ko na lang kung ano ang meron ako ngayon.
Nakameeting ko kanina ang buong staff ng bago kong show, hindi ko gusto ang karamihan. Yung pakiramdam na parang nagtatrabaho ka an sa ABS CBN. Hindi na magaan yung usapan sa meeting, lahat may tensyon, alam mong pinag-uusapan ka ng ilan sa likod. Nakakapagpabagabag.
Ngayong linggong ito, may dalawang job opportunities na kumatok sa aking pinto. Isa sa Singapore, isa naman ay dito sa Pinas. I'll try to apply for an internship program sa SG, hope I can make it. Para maiwanan ko na ang "past" ko dito sa Pilipinas. Handa na akong magbukas ng panibagong pahina sa aklatan ng aking talambuhay.
Salamat #projectbringback, you gave me something to believe in. Hindi ka man naging successful, narealize ko naman na may mga bagay na sadyang hindi takda para sa isa't-isa. Masyado pang maaga para sumuko, pero gagawin ko ito para sa sarili ko.
Sunday, June 3, 2012
Healed
A lot of people don't know this, but I am a cry baby. I just don't want to cry in front of people. I cried twice while watching Three Idiots, cried while watching the movie Rent, cried a river inside when I watched the play Next to Normal, I cry when I don't like what's happening, and people don't know it.
I must look really good when I cry. Lahat ng iniyakan kong tao, nagkakagusto sa akin. Si Joselle, si Ronald, si Ayie. Doon daw kasi nila nakikita ang totoong ako. Para sa isang taong iyakin tulad ko, hindi naman ito ganoon kaspecial. Sabi nga ni Ronald, kaya siya patay na patay sa akin, dahil umiyak ako sa kanya. Nakita daw niya na honest ako at nagtitiwala. Kung honest sa honest, napuno lang talaga ako nung araw nayon, at provoking ang kumag, kaya ako naiyak. Pikon din kasi ako.
I have tons of soft spots which people don't usually see. Kaya naman pag may problema sila, sa akin sila madalas tumatakbo. Hihingi ng payo, iiyak, maglalabas ng sama ng loob. May pros and cons din naman ito, this being tough outside and fluffy inside. Madali kang makibagay.
May kaibigan ako dati na laging magtetext kapag galit siya sa mundo.
"San ka?"
Bakit?
kabwiset itong si ___, kailangan ko lang ng kasama.
***
San ka?
Bahay, why?
Punta ako jan, kagigil dto sa office....
***
Mga walong ganyan niya, tapos nagtext ako sa kanya...
"Hihintayin ko ang araw na itetext mo ako dahil masaya ka."
***
After nun, puro I miss you na lang ang text niya sa akin. It's about time. Pagod na din kasi ako sa totoong buhay, sa kanya at sa sarili kong mga problema.
HEALED na pala ako.
Umattend kasi ako ng The Feast, kasama si mommy, Symon at Tita Ludy ko. Last day ng talk ni Bo about destinations, and journeys. So may healing afterwards. Sabi ni Bo Sanchez, pikit daw kami.
Inisa-isa niya yung mga problema ng tao.
"God knows about your financial problems" and so on.
Ang nasa utak ko lang nun, wala pa po akong destination, kaya hindi ko maenjoy ang travel. Kasi hindi ko alam kung saan ko gusto pumunta.
"Friend, if you want to savor life, you have to learn to enjoy the drive, not just the destination."
So hiniling ko, DESTINATION.
Biglang sinabi ni Bo, "God knows about your work problems." Tumulo ang luha ko, sa kanang mata. At biglang pumasok ang chorale sa chorus ng "I Surrender" na kanta. Pucha, kumanta ako habang nakapikit. Ninamnam ko yung intervention na doon ko lang naramdaman. Kilabot.
Dumukot ako ng 1k sa wallet ko, P300 na lang ang natira. Sabi ko, I surrender.
Niyakap ko si mommy, pati ang kapatid kong halos 5 years kong di kinakausap. It was a good day.
Feeling ko naman hindi pa ako totally healed. Sabi nga ni Bo,
"Healing your performance-oriented spirituality will take time. Everything takes time. But that's okay. Don't rush through this process. It can't be rushed anyway, even if you tried. Enjoy the drive."
Pinataas ni Bo ang kamay ng lahat ng single. Kumaway ako agad, yung iba, nahiya pa. It was a very interesting afternoon indeed.
Attend kayo ng The Feast, nakakatulong siya sa totoo lang. Sabi nga ng nanay ko, "Hindi man din ako nageenjoy sa misa, except dito lang, sa Feast. Ramdam mo yung dasal. Basta."
There you go.
I must look really good when I cry. Lahat ng iniyakan kong tao, nagkakagusto sa akin. Si Joselle, si Ronald, si Ayie. Doon daw kasi nila nakikita ang totoong ako. Para sa isang taong iyakin tulad ko, hindi naman ito ganoon kaspecial. Sabi nga ni Ronald, kaya siya patay na patay sa akin, dahil umiyak ako sa kanya. Nakita daw niya na honest ako at nagtitiwala. Kung honest sa honest, napuno lang talaga ako nung araw nayon, at provoking ang kumag, kaya ako naiyak. Pikon din kasi ako.
I have tons of soft spots which people don't usually see. Kaya naman pag may problema sila, sa akin sila madalas tumatakbo. Hihingi ng payo, iiyak, maglalabas ng sama ng loob. May pros and cons din naman ito, this being tough outside and fluffy inside. Madali kang makibagay.
May kaibigan ako dati na laging magtetext kapag galit siya sa mundo.
"San ka?"
Bakit?
kabwiset itong si ___, kailangan ko lang ng kasama.
***
San ka?
Bahay, why?
Punta ako jan, kagigil dto sa office....
***
Mga walong ganyan niya, tapos nagtext ako sa kanya...
"Hihintayin ko ang araw na itetext mo ako dahil masaya ka."
***
After nun, puro I miss you na lang ang text niya sa akin. It's about time. Pagod na din kasi ako sa totoong buhay, sa kanya at sa sarili kong mga problema.
HEALED na pala ako.
Umattend kasi ako ng The Feast, kasama si mommy, Symon at Tita Ludy ko. Last day ng talk ni Bo about destinations, and journeys. So may healing afterwards. Sabi ni Bo Sanchez, pikit daw kami.
Inisa-isa niya yung mga problema ng tao.
"God knows about your financial problems" and so on.
Ang nasa utak ko lang nun, wala pa po akong destination, kaya hindi ko maenjoy ang travel. Kasi hindi ko alam kung saan ko gusto pumunta.
"Friend, if you want to savor life, you have to learn to enjoy the drive, not just the destination."
So hiniling ko, DESTINATION.
Biglang sinabi ni Bo, "God knows about your work problems." Tumulo ang luha ko, sa kanang mata. At biglang pumasok ang chorale sa chorus ng "I Surrender" na kanta. Pucha, kumanta ako habang nakapikit. Ninamnam ko yung intervention na doon ko lang naramdaman. Kilabot.
Dumukot ako ng 1k sa wallet ko, P300 na lang ang natira. Sabi ko, I surrender.
Niyakap ko si mommy, pati ang kapatid kong halos 5 years kong di kinakausap. It was a good day.
Feeling ko naman hindi pa ako totally healed. Sabi nga ni Bo,
"Healing your performance-oriented spirituality will take time. Everything takes time. But that's okay. Don't rush through this process. It can't be rushed anyway, even if you tried. Enjoy the drive."
Pinataas ni Bo ang kamay ng lahat ng single. Kumaway ako agad, yung iba, nahiya pa. It was a very interesting afternoon indeed.
Attend kayo ng The Feast, nakakatulong siya sa totoo lang. Sabi nga ng nanay ko, "Hindi man din ako nageenjoy sa misa, except dito lang, sa Feast. Ramdam mo yung dasal. Basta."
There you go.
Saturday, June 2, 2012
#projectbringback
I want to do a self-serving project calle #projectbringback. It's the new me trying to bring back my old self, well at least the good parts.
I remember being very happy this time of year, I don't know what went wrong today. Though I've been trying to pinpoint the culprit, I can't. Maybe I've outgrown my job, or the feeling of happiness in what I do, so I don't feel as happy as I used to. So instead of pointing fingers, I'll simply try and bring myself back, the old happy me.
Hence, the #projectbringback.
I hope to be as happy as I was a year ago, and my birthday will be the time limit to gauge wether this project went well or not.
Eto pala mga posters na ginawa ko for IIBB.
Here's to a lifetime of happiness. CHEERS!
I remember being very happy this time of year, I don't know what went wrong today. Though I've been trying to pinpoint the culprit, I can't. Maybe I've outgrown my job, or the feeling of happiness in what I do, so I don't feel as happy as I used to. So instead of pointing fingers, I'll simply try and bring myself back, the old happy me.
Hence, the #projectbringback.
I hope to be as happy as I was a year ago, and my birthday will be the time limit to gauge wether this project went well or not.
Eto pala mga posters na ginawa ko for IIBB.
Wednesday, May 30, 2012
TRUST
Today, I've been up all morning trying to work on my VISA. My ITR's been on hold since last week, kesyo nasa Pampanga pa daw, hindi pa nagmeemeet yung kausap ko at yung kausap niya from BIR. Today, I gave myself a deadline, na kailangan ko na makuha ang ITR ko for my Taiwan VISA, went to BIR, hinanap ang contact, ayun, tapos agad. Wala pang isang oras.
I feel kind of helpless today dahil sa dami ng bagay na hindi ko kayang gawin. Yung pakiramdam mo, anjan naman sa paligid mo yung mga taong pwedeng tumulong sa iyo, but they don't. So sa huli, ako lang din pala ang pwede kong pagkatiwalaan. Just me.
Maraming nag-ooffer ng tulong, pero sila yung hindi ko inaasahan ng tulong. Yung pakiramdam mo hindi genuine yung pangangamusta? O baka naman sila pala ang makakatulong talaga sa akin, hindi ko lang kinoconsider, kasi nakatutok ako doon sa mga taong gusto ko. Baliktarin ko kaya ang mundo?
Inisip ko din na lahat ng nakakatulong sa akin noon, may sari-sariling problema na din ngayon. At ako naman, ang dating hindi problemado, naghahanap ng matatakbuhan at makikinig sa akin ngayon.
Gusto kong buhayin ang religious side ko, dahil feeling ko kailangan ko na si Lord sa buhay ko ngayon. Umattend ako ng The Feast last Sunday, at nakita ko kung gaano ka-active ang mga tao doon. Nandun pa yung kras ko. HAAHAHAH! #bwiset
Pag may opportunity sa Feast, I think I will grab it, at pipilitin kong isingit sa schedule ko. Kakalimutan ko muna ang mga tao sa paligid ko. Lahat sila. Dahil kung ako, ginawan ko ng paraan mag-isa ang problema ko, mas kaya din nila.
And so with that I leave you this quote I saw on Tumblr. AHAHAH!
I feel kind of helpless today dahil sa dami ng bagay na hindi ko kayang gawin. Yung pakiramdam mo, anjan naman sa paligid mo yung mga taong pwedeng tumulong sa iyo, but they don't. So sa huli, ako lang din pala ang pwede kong pagkatiwalaan. Just me.
Maraming nag-ooffer ng tulong, pero sila yung hindi ko inaasahan ng tulong. Yung pakiramdam mo hindi genuine yung pangangamusta? O baka naman sila pala ang makakatulong talaga sa akin, hindi ko lang kinoconsider, kasi nakatutok ako doon sa mga taong gusto ko. Baliktarin ko kaya ang mundo?
Inisip ko din na lahat ng nakakatulong sa akin noon, may sari-sariling problema na din ngayon. At ako naman, ang dating hindi problemado, naghahanap ng matatakbuhan at makikinig sa akin ngayon.
Gusto kong buhayin ang religious side ko, dahil feeling ko kailangan ko na si Lord sa buhay ko ngayon. Umattend ako ng The Feast last Sunday, at nakita ko kung gaano ka-active ang mga tao doon. Nandun pa yung kras ko. HAAHAHAH! #bwiset
Pag may opportunity sa Feast, I think I will grab it, at pipilitin kong isingit sa schedule ko. Kakalimutan ko muna ang mga tao sa paligid ko. Lahat sila. Dahil kung ako, ginawan ko ng paraan mag-isa ang problema ko, mas kaya din nila.
And so with that I leave you this quote I saw on Tumblr. AHAHAH!
Tuesday, May 29, 2012
Artsy
Kagabi, di ako mapakali. After ng workshop namin, nagpagupit kami ni ER, nagkape, kumain ako sa Naci at umuwi ng bahay. When all of a sudden, naalala kong naiwan ko pala ang kotse ko sa office dahil coding.
Sabaw ako buong araw marahil na din sa disappointments ko sa mga tao na sinasarili ko lang. Sabihin ko na lang kaya sa kanila na nasasaktan ako? Na nakakasakit na sila? Iniisip ko kung magpapaka-kaibigan ba ako sa kanila o wag na lang. Eventually, naisipan kong wag na lang. Dahil ayaw ko ng gulo, ayaw ko ng away. Kaya naman sa huli, eto ako, lahat tinitimpi.
Gusto ko ng panibangong responsibilidad, hindi trabaho, gusto ko sana yung mabigat. Oo, gusto ko na magka-anak. Pero ang tanong jan, nakahanda na ba ako?
Kulang pa ang inipon kong pera para makapagtaguyod ng isang pamilya. Kulang pa din ako sa mapapangasawa, or worst case scenario, mabubuntis. Sa tingin ko, game ako sa ganun, walang kasal, pero may anak kami. Masama ba akong tao?
Nalungkot ako kagabi daihl naiwan ko ang kotse ko. Hindi ako ganun kasabaw dati, anyari?
Dumaan ako sa blessed sacrament at nakipagusap sa Kuya ko. Di Siya masyado responsive kagabi. Baka maling mga tanong ang binabato ko. Or baka naman alam ko na daw ang sagot, ayaw ko pa lang harapin.
Uminom ako sa Nommu mag-isa, nanonood sa isang grupo ng mga babaeng akala ko mga taga Culiat, pota, conyo all the way pala. Hindi sila nagtatagalog, at ang punctuations nila ang ang salitang "like".
"Like, I know right? Like yeah!"
Ayaw ko ng ganung asawa. UNLIKE.
Naniniwala ako na nanjan lang sa paligid ang taong para sa akin. At isang araw, kakalabitin niya ako at sasagutin lahat ng mga tanong ko sa buhay.
"Kaisa ng aking puso, ako po si Wado, na nagsasabing hindi natutulog ang pag-ibig 24 oras." Dahil kahit pagtulog ko ng mahimbing, naaappreciate ko.
Isa ngang chick flick jan!
Sabaw ako buong araw marahil na din sa disappointments ko sa mga tao na sinasarili ko lang. Sabihin ko na lang kaya sa kanila na nasasaktan ako? Na nakakasakit na sila? Iniisip ko kung magpapaka-kaibigan ba ako sa kanila o wag na lang. Eventually, naisipan kong wag na lang. Dahil ayaw ko ng gulo, ayaw ko ng away. Kaya naman sa huli, eto ako, lahat tinitimpi.
Gusto ko ng panibangong responsibilidad, hindi trabaho, gusto ko sana yung mabigat. Oo, gusto ko na magka-anak. Pero ang tanong jan, nakahanda na ba ako?
Kulang pa ang inipon kong pera para makapagtaguyod ng isang pamilya. Kulang pa din ako sa mapapangasawa, or worst case scenario, mabubuntis. Sa tingin ko, game ako sa ganun, walang kasal, pero may anak kami. Masama ba akong tao?
Nalungkot ako kagabi daihl naiwan ko ang kotse ko. Hindi ako ganun kasabaw dati, anyari?
Dumaan ako sa blessed sacrament at nakipagusap sa Kuya ko. Di Siya masyado responsive kagabi. Baka maling mga tanong ang binabato ko. Or baka naman alam ko na daw ang sagot, ayaw ko pa lang harapin.
Uminom ako sa Nommu mag-isa, nanonood sa isang grupo ng mga babaeng akala ko mga taga Culiat, pota, conyo all the way pala. Hindi sila nagtatagalog, at ang punctuations nila ang ang salitang "like".
"Like, I know right? Like yeah!"
Ayaw ko ng ganung asawa. UNLIKE.
Naniniwala ako na nanjan lang sa paligid ang taong para sa akin. At isang araw, kakalabitin niya ako at sasagutin lahat ng mga tanong ko sa buhay.
"Kaisa ng aking puso, ako po si Wado, na nagsasabing hindi natutulog ang pag-ibig 24 oras." Dahil kahit pagtulog ko ng mahimbing, naaappreciate ko.
Isa ngang chick flick jan!
Monday, May 28, 2012
This friend of mine
Dahil inggit ako sa buhay niya. Now he and his family are in Greece, celebrating the end of May I guess.
I keep telling myself that wanting something that you do not have can sometimes be unhealthy. Work with what you got. On repeat.
Well, he's got a perfect family, and clearly I do not.
Yesterday during one of our activities at the workshop, we were asked to play roles of reporter and "artista". I played artista and told my partner Anna everything about me. In 19 minutes, I was all about my dad and his issues with me. I've never felt so comfortable talking about my secret to one stranger, and eventually to the entire room.
I guess being an open book helps create good stories.
Thursday, May 24, 2012
New Direction
Well I've been doing a lot of thinking lately, and it didn't do me any good. It only made me regret the things that I have today. So just like the time when I lost my faith in God, I have to look for the reasons why I chose the life I have right now.
I so fucked.
I so fucked.
Sunday, May 13, 2012
RANDOM update
Today, I went to visit a family friend at the hospital. They're not financially blessed, so they're staying at a public hospital. Walked through open wards and patients fanning themselves to comfort. If I would be checked in here, I don't think I'd feel better.
My Tita Fely has bruises all over her body, been bed-ridden for two months now. But despite her weak body, she managed to keep her rock and roll attitude.
ME: Ano gusto mong kainin?
TITA: Chicken curry.
She could hardly speak, so most of her response came in soft whispers.
ME: Eh hindi ka naman nakakanguya eh. Wala kang ngipin.
TITA: sinong may sabi?
And then she opened her mouth and gave me a toothless smile.
Everyone in the room laughed.
Before we left, I promised to bring her the chicken curry she wanted once she gets out of the hospital.
She agreed to get better for me.
ME: Kitakits!
TITA: Kitakits.
And she gave me a struggling wave that lasted for at least thirty seconds.
***
Today, I looked back on my past loves. Nagtapat kasi sakin yung officemate kong bakla, na mahal na mahal daw niya ako. At binabasa din niya itong blog ko, so good luck naman sa iyo. LOL. Sinabi niya na sa hierarchy daw ng pag-ibig sa buhay niya, kasama ko daw ang nanay niya sa number one. Inexplain niya sa pamamagitan ng mahahabang text messages kung bakit. Narealize ko sa gitna ng frustrations niya sa buhay, parang familiar.
Then it hit me, ah, nanggaling na ako doon, twice. Isa nung highschool, isa nung college. May dalawang tao din akong pinantay sa nanay ko. Eventually, I gave up dahil hindi ako sanay na humahabol. Ako madalas ang hinahabol. Hindi ako sanay na hind makuha ang gusto ko. Pride din ang nagpalaya sa nararamdaman ko para sa kanila. Yung isa, working girl na sa makati, yung isa naman, nasa ibang bansa na.
Good.
Narealize ko din kung gaano ako kalakas. Dahil nalampasan ko ang stage na yun sa buhay ko. Na hindi ko inakalanag matatanggap ko. Yung pakiramdam na buo na yung future ninyong dalwa sa utak mo, hanggang kamatayan na. Good job Wado!
***
So nasa ospital nga ako kanina, namiss ko yung mababaw kong pangarap dati. Sabi ko, gusto kong tumira sa isang maliit na kwartong gawa sa kahoy, tapos papasukin ng street lamps mula sa labas yung kwarto ko sa gabi, orange. Tapos maninigarilyo ako habang umiinom ng Red Horse, habang nagsusulat ng blog.
Hindi ko sinasabing ayaw ko ng buhay ko ngayon, gusto ko din yung pagtatravel ko sa ibang bansa, kain sa mamahaling resto, bili ng magagandang damit at sapatos. Pero one side sa buhay ko, gusto maging simple.
Gusto kong mag photowalk sa Ermita gamit ang film camera na bigay ng tita ko. Ipiprint ko at ididikit sa pader kong kahoy. Pipicturan ko ang syota kong tulog sa kama ko, uubusin ko ang 36 shots ng film camera ko sa kanya. Gagawan ko siya ng album.
Sasakay kami ng bus papuntang Vigan, tren papuntang Bicol, RORO papuntang Palawan. Bibili kami ng apartment at doon papalakihin ang anak namin. Dalawa.
Shit. Namiss ko ang mga simple kong pangarap.
Anong nangyari?
RANDOMS.
Monday, March 12, 2012
I love you, goodbye
Minsan na lang din talaga ako gumawa ng post tungkol sa love, hindi na kasing-dalas nung dati, nung college, nung nag-uumapaw ang love life ko. Nakakamiss din pala.
A highschool friend uploaded an album on FB, she just gave birth. Yung mukha nilang mag-asawa, priceless. Gusto ko na din tuloy magka-anak. Yung kahit hindi kasal, basta may anak ako. Uso naman yun diba? Sigurado akong may papayag sakin. AHAHAH. Kapal.
Hindi pa rin umuuwi si Bali. Does that make me an irresponsible father in the future? Aso na nga lang, diko pa maalagaan ng tama.
I want a baby, wait for it. Gagawa ako.
A highschool friend uploaded an album on FB, she just gave birth. Yung mukha nilang mag-asawa, priceless. Gusto ko na din tuloy magka-anak. Yung kahit hindi kasal, basta may anak ako. Uso naman yun diba? Sigurado akong may papayag sakin. AHAHAH. Kapal.
Hindi pa rin umuuwi si Bali. Does that make me an irresponsible father in the future? Aso na nga lang, diko pa maalagaan ng tama.
I want a baby, wait for it. Gagawa ako.
Friday, March 9, 2012
Yung siguradong wala na
Iniisip ko, ano ba ang mas masakit sa mawalan?
Para sa akin, masakit yung maghintay sa hindi mo alam kung babalik pa o hindi na. At dadating sa point na iisipin mong sana patay na lang siya, para kahit paano, alam mo kung nasaan siya.
Nawala si Bali kaninang umaga, nakalabas ng gate. Nakita ng yaya ko na hawak siya ng 2 girls. Inassume niya na hindi naman yun si Bali dahil hindi siya lumalabas ng kwarto. Pero wala siya pag uwi nila. Now comes the hardest part. Yung paghahanap.
Ayoko sumuko, pero ayaw ko din umasa. Masakit. But I really want her back. Kaya ginagawa ko lahat para makita ulit siya.
Takot akong umuwi, kasi alam kong wala siya doon na sasalubong sakin sa pinto.
Bali, please come home. Dads waiting for you. ='(
Tuesday, March 6, 2012
Nakita ko na ang dream house ko
Pero sa New York ang trabaho namin, two hours away from this place. Long driving papasok sa work, at pauwi. Weekends, we'd invite friends over, barbecue or something. Inuman sa gabi. Lalagyan ko ng street lights na parang christmas lights, pero bulb. Alam mo yun?
Small house, big dreams inside. Amoy pie tuwing umaga.
The life. <3
Friday, March 2, 2012
Adele: Themesong ng buhay nating lahat
Kanina ang pinakamatinong usap namin ni Reynard over coffee. Nakwento ko sa kanya ang mga problema ko sa trabaho, ang gusto kong gawin sa future, at pinayuhan naman niya ako. Sabi niya, mas okay daw kung maging teacher ako kesa magtrabaho abroad sa ad agencies. Nakakamiss ang ganitong usap.
I remember way back college, puro ganito ang usap namin sa barkada. Kung saan kami magwowork, buhay after college, mga ganun. Usually, sa coffee shops namin ito ginagawa ng barkada. Sadly, binago na ng work ang appeal ng coffe shops sa akin. Meeting place na ito, brainstorming, preprod. Kaya naman namiss ko ang small talks sa kapehan.
Tinawagan ako ng past ko kanina, nangamusta. Mga dalawang beses ko yatang tinanong kung anong kailangan niya sa akin. Sabi niya, wala, nangangamusta lang. Usually, tumatawag lang naman yun kapag may kailangan, so nakakapanibago. Nakakapanibago din na hindi ako kinilig sa tawag niya, kahit konti, wala na. Nakakapanibago din na tumawag siya, kasi usually, text lang kami nag-uusap. Wala na talaga.
Nakakalungkot din pala yung ganun. A love so great, posible palang mawala. Akala ko kasi dati, yun na yun. Ang greatest love affair ng buhay ko, hindi pa pala.
Kaya naman habang kausap ko siya sa phone, kumanta si Adele sa utak ko. "Nevermind I'll find someone like you...." Makakahanap din ako ng taong magiging honest sa akin, magtitiwala sa kakayanan ko, magpaparaya kapag may sumpong ako. Makakahanap din ako ng bagong yaya, este, bagong inspirasyon. Naks!
Tulad na lang ng paghahanap ko ng makakapartner sa Amazing Race. Eto ang mga nasa shortlist:
JURRIE: Taekwondo team ng UST. Pwede kaming athletic duo. Kaso pareho kaming duwag sa ipis.
JUNJUN: Swimming instructor, game sa lahat. Kaso pikon. Baka magkainitan lang kami ng ulo pag naligaw.
REYNARD: Mahusay sa directions. Sobrang competitive nga lang. Baka kami i-hate ng manonood tulad ni Marlon sa unang Survivor ph.
COOKAI: hindi mareklamo pero kulang sa physical strength.
JEMAE: maganda at matalino. Kaso walang dugong adventurer sa katawan. Med tech kasi.
Pangarap ko talagang makasali dito sa Amazing Race. Nagpaalam na ako sa boss ko na kung sakaling magkakaroon ng auditions sa TV5, at bawal ang mga employees, I will resign. Seryoso.
Ayun lang. Bored nako sa buhay ko.
May bago pala akong show, ako susulat neto! Watch out!
I remember way back college, puro ganito ang usap namin sa barkada. Kung saan kami magwowork, buhay after college, mga ganun. Usually, sa coffee shops namin ito ginagawa ng barkada. Sadly, binago na ng work ang appeal ng coffe shops sa akin. Meeting place na ito, brainstorming, preprod. Kaya naman namiss ko ang small talks sa kapehan.
Tinawagan ako ng past ko kanina, nangamusta. Mga dalawang beses ko yatang tinanong kung anong kailangan niya sa akin. Sabi niya, wala, nangangamusta lang. Usually, tumatawag lang naman yun kapag may kailangan, so nakakapanibago. Nakakapanibago din na hindi ako kinilig sa tawag niya, kahit konti, wala na. Nakakapanibago din na tumawag siya, kasi usually, text lang kami nag-uusap. Wala na talaga.
Nakakalungkot din pala yung ganun. A love so great, posible palang mawala. Akala ko kasi dati, yun na yun. Ang greatest love affair ng buhay ko, hindi pa pala.
Kaya naman habang kausap ko siya sa phone, kumanta si Adele sa utak ko. "Nevermind I'll find someone like you...." Makakahanap din ako ng taong magiging honest sa akin, magtitiwala sa kakayanan ko, magpaparaya kapag may sumpong ako. Makakahanap din ako ng bagong yaya, este, bagong inspirasyon. Naks!
Tulad na lang ng paghahanap ko ng makakapartner sa Amazing Race. Eto ang mga nasa shortlist:
JURRIE: Taekwondo team ng UST. Pwede kaming athletic duo. Kaso pareho kaming duwag sa ipis.
JUNJUN: Swimming instructor, game sa lahat. Kaso pikon. Baka magkainitan lang kami ng ulo pag naligaw.
REYNARD: Mahusay sa directions. Sobrang competitive nga lang. Baka kami i-hate ng manonood tulad ni Marlon sa unang Survivor ph.
COOKAI: hindi mareklamo pero kulang sa physical strength.
JEMAE: maganda at matalino. Kaso walang dugong adventurer sa katawan. Med tech kasi.
Pangarap ko talagang makasali dito sa Amazing Race. Nagpaalam na ako sa boss ko na kung sakaling magkakaroon ng auditions sa TV5, at bawal ang mga employees, I will resign. Seryoso.
Ayun lang. Bored nako sa buhay ko.
May bago pala akong show, ako susulat neto! Watch out!
Tuesday, February 28, 2012
Wala na akong libog
This just in.
Kanina lang pumasok sa akin, kanina lang nag sink in. Wala na akong libog sa trabaho ko, hindi ko na ito mahal. Mahal ko pa din ang mga tao, ang mga nakakakwentuhan ko, but not my work anymore.
Baka siguro iisa lang ang show ko? Hindi ako motivated magtrabaho dahil hindi naman na ako nakakaipon? Hindi ko alam. Pagod na ako kakaisip, at pagod na din ako dahil hindi kailangan mag-isip sa trabahong pinasukan ko.
Payakap naman, isang mahigpit na yakap lang. Hindi tama yung makaramdam ng ganito. As far as I know.
Kanina lang pumasok sa akin, kanina lang nag sink in. Wala na akong libog sa trabaho ko, hindi ko na ito mahal. Mahal ko pa din ang mga tao, ang mga nakakakwentuhan ko, but not my work anymore.
Baka siguro iisa lang ang show ko? Hindi ako motivated magtrabaho dahil hindi naman na ako nakakaipon? Hindi ko alam. Pagod na ako kakaisip, at pagod na din ako dahil hindi kailangan mag-isip sa trabahong pinasukan ko.
Payakap naman, isang mahigpit na yakap lang. Hindi tama yung makaramdam ng ganito. As far as I know.
Sunday, February 19, 2012
Why and why not
Pagkatapos ng mahabang panahon, nakausap ko ulit ang nanay ko sa trabaho na si Mam Faye bilang isang nanay at hindi isang boss. Over ice cream, nagkwento siya about school stuff, mga konting personal na bagay. Sa kahabaan ng kwentuhan namin, naalala ko yung mga dahilan kung bakit gusto ko ang trabaho ko, at kung bakit hindi ito ang tamang trabaho para sa akin.
Napag-usapan namin ang tungkol sa thesis, ang mga techniques for research, data analysis etc. habang nagkukwento siya, puro "parang naaalala ko nga yan" ang pumapasok sa isip ko. Nalimutan ko na ang mga pinag-aralan ko noong college. Na feeling ko, dapat nagagamit ko sa trabaho.
Hindi ko alam kung good thing ito or bad. Maaaring napatunayann ko na hindi lahat ng matututunan mo ay nasa loob ng classroom. Dahil kumikita naman ako ng malaki, pero hindi ko ginagamit ang mga inaral ko. Pwede din namang nag-sayang lang ako ng pera sa school, sana nag masteral na lang ako sa graphics. Mga ganung bagay.
Pero one thing is for sure, pakiramdam ko, nabobo ako sa trabaho ko. Gusto ko tuloy ulit mag-aral. Gusto ko na ulit mag-aral.
Nakwento ni Mamita tungkol kay Gelli at ang kagustuhan niyang kumuha ng second course. Interior designing. Malayo sa Commarts, pero passion niya. Naisip ko din tuloy, what if mag culinary na ako? Once and for all, para lang wala na akong what if's sa buhay. Kung maaalala ninyo, muntik na akong magshift noong 2nd year high school sa isang culinary school. Gusto ko talaga magluto, both my parents are good cooks. Feeling ko may namana ako sa kanila kahit konti.
Ayaw ko na maging editor. It pays well, pero hindi ako tumatalino, nabobobo pa ako. Ang pagiging headwriter, alam kong hindi din nakakatalino.
Kung pasukin ko kaya ang mundo ng advertising? Kaso sana hindi na dito sa Pinas.
Kailangan ko na yata mag soul searching ulit.
Pero teka, parang andami ko nang soul searching moments, wala pa naman talaga akong nahahanap?
I willl give myself until June 22. Kailangan ko ng malaking pagbabago sa buhay. Kung wala, kasalanan ko na yon.
June 22.
Napag-usapan namin ang tungkol sa thesis, ang mga techniques for research, data analysis etc. habang nagkukwento siya, puro "parang naaalala ko nga yan" ang pumapasok sa isip ko. Nalimutan ko na ang mga pinag-aralan ko noong college. Na feeling ko, dapat nagagamit ko sa trabaho.
Hindi ko alam kung good thing ito or bad. Maaaring napatunayann ko na hindi lahat ng matututunan mo ay nasa loob ng classroom. Dahil kumikita naman ako ng malaki, pero hindi ko ginagamit ang mga inaral ko. Pwede din namang nag-sayang lang ako ng pera sa school, sana nag masteral na lang ako sa graphics. Mga ganung bagay.
Pero one thing is for sure, pakiramdam ko, nabobo ako sa trabaho ko. Gusto ko tuloy ulit mag-aral. Gusto ko na ulit mag-aral.
Nakwento ni Mamita tungkol kay Gelli at ang kagustuhan niyang kumuha ng second course. Interior designing. Malayo sa Commarts, pero passion niya. Naisip ko din tuloy, what if mag culinary na ako? Once and for all, para lang wala na akong what if's sa buhay. Kung maaalala ninyo, muntik na akong magshift noong 2nd year high school sa isang culinary school. Gusto ko talaga magluto, both my parents are good cooks. Feeling ko may namana ako sa kanila kahit konti.
Ayaw ko na maging editor. It pays well, pero hindi ako tumatalino, nabobobo pa ako. Ang pagiging headwriter, alam kong hindi din nakakatalino.
Kung pasukin ko kaya ang mundo ng advertising? Kaso sana hindi na dito sa Pinas.
Kailangan ko na yata mag soul searching ulit.
Pero teka, parang andami ko nang soul searching moments, wala pa naman talaga akong nahahanap?
I willl give myself until June 22. Kailangan ko ng malaking pagbabago sa buhay. Kung wala, kasalanan ko na yon.
June 22.
Friday, February 17, 2012
Socialite
Noong bata ko, akala ko magandang pangarap ang magkaroon ng sariling sari-sari store, maliit na grocery. Kasi sa ganung klase ng lugar ako lumaki. Madumi, magulo, parang Tondo. Pagtapak ko sa highschool, nagbago na ang isip ko. Sabi ko, gusto ko maging professional. Doktor, piloto, basta white collar job, at mataas ang sweldo. Gusto ko naman magkaroon ng townhouse, kotse, at naka attache case ako pagpasok sa opisina.
Nung college, nagbago na naman ang tingin ko sa buhay. Gusto ko na ngayon tumira sa isang trailer van, bumyahe sa malalayong lugar, magpaint, magsulat, gumawa ng mga kanta, magtanim sa sarili kong bakuran. Mahirap akong mahalin, kaya naman sobra na lang ang pagpapasalamat ko sa mga taong nandyan pa rin para sakin, nagmamahal at sumusuporta.
Hindi talaga marunong makontento ang mga tao, totoo yan. Karamihan though, discontentment dahil kulang na kulang sila sa kung anong meron sila. Iba yata yung sa akin, overwhelmed ako sa mga bagay, kaya mas gusto kong bawasan. Mas naaappreciate ko na ngayong yung mga simpleng bagay. Dun ako mas sumasaya.
Kahapon, gusto akong i-setup ng showbiz friend ko sa kaibigan niya. Si --- --.
"Wow, sobrang sikat nya!!! Parang di ko naman kaya..."
"Gwapo ko naman at mabait, kaso gusto niya late 20's to 30 years old."
"Tumaas naman ang tingin ko sa sarili ko bigla."
"At least pasok ka sa choices namin."
"Thanks, compliment talaga yan for me! Salamat!"
Socialite si --- --, at sigurado kong hindi ko kayang i-maintain ang isang taong tulad niya. Lalo pa at niresearch ko ang mga sikat niyang ex. Hindi ko talaga kaya.
Naalala ko yung parte ng buhay ko na napabarkada ako sa mga Alabangers. Nag-eenglish ako madalas, tumatambay sa mga lounge at doon umiinom, kwentuhan tungkol sa chicks, sa sports, news, ewan. Hindi ko na din halos maalala, at lalong ayaw ko nang alalahanin. Masaya siya for a while, pero nakakapagod din lalo na't alam mo na hindi ka para doon.
May napanood akong Vimeo video na inupload ni Victor Basa, surprise birthday nung isa nilang tropa, Alabangers ang umattend. SInubukan kong isipin na kasama ako sa party nila, after a while, napangiti na lang ako. Sabi ko sa sarili ko, SRSLY?
Sigurado na ako sa kasimplehan ng buhay na gusto ko. Masaya ako kapag naglalakad, masaya akong nakikipagkwentuhan sa mga tambay, masaya ako sa pagkain ng kuhol at hindi escargot, masaya ako sa ulan, sa alon ng dagat, sa tunog ng tren na paparating, sa inihaw at sa amoy ng basang damo.
Ako si Wado, at ito ang kwento ng buhay ko.
Nung college, nagbago na naman ang tingin ko sa buhay. Gusto ko na ngayon tumira sa isang trailer van, bumyahe sa malalayong lugar, magpaint, magsulat, gumawa ng mga kanta, magtanim sa sarili kong bakuran. Mahirap akong mahalin, kaya naman sobra na lang ang pagpapasalamat ko sa mga taong nandyan pa rin para sakin, nagmamahal at sumusuporta.
Hindi talaga marunong makontento ang mga tao, totoo yan. Karamihan though, discontentment dahil kulang na kulang sila sa kung anong meron sila. Iba yata yung sa akin, overwhelmed ako sa mga bagay, kaya mas gusto kong bawasan. Mas naaappreciate ko na ngayong yung mga simpleng bagay. Dun ako mas sumasaya.
Kahapon, gusto akong i-setup ng showbiz friend ko sa kaibigan niya. Si --- --.
"Wow, sobrang sikat nya!!! Parang di ko naman kaya..."
"Gwapo ko naman at mabait, kaso gusto niya late 20's to 30 years old."
"Tumaas naman ang tingin ko sa sarili ko bigla."
"At least pasok ka sa choices namin."
"Thanks, compliment talaga yan for me! Salamat!"
Socialite si --- --, at sigurado kong hindi ko kayang i-maintain ang isang taong tulad niya. Lalo pa at niresearch ko ang mga sikat niyang ex. Hindi ko talaga kaya.
Naalala ko yung parte ng buhay ko na napabarkada ako sa mga Alabangers. Nag-eenglish ako madalas, tumatambay sa mga lounge at doon umiinom, kwentuhan tungkol sa chicks, sa sports, news, ewan. Hindi ko na din halos maalala, at lalong ayaw ko nang alalahanin. Masaya siya for a while, pero nakakapagod din lalo na't alam mo na hindi ka para doon.
May napanood akong Vimeo video na inupload ni Victor Basa, surprise birthday nung isa nilang tropa, Alabangers ang umattend. SInubukan kong isipin na kasama ako sa party nila, after a while, napangiti na lang ako. Sabi ko sa sarili ko, SRSLY?
Sigurado na ako sa kasimplehan ng buhay na gusto ko. Masaya ako kapag naglalakad, masaya akong nakikipagkwentuhan sa mga tambay, masaya ako sa pagkain ng kuhol at hindi escargot, masaya ako sa ulan, sa alon ng dagat, sa tunog ng tren na paparating, sa inihaw at sa amoy ng basang damo.
Ako si Wado, at ito ang kwento ng buhay ko.
Monday, February 6, 2012
Earthquake
Heard there's been an earthquake somewhere in Ilo-ilo and most parts of the country. Scary shit. I was watching Journey 2 when the thought hit me. The world out there is scary, and we are powerless over its power. Nature that is.
Sabi nila, pag takot ka sa mundo, go to the moon, and look at the earth in that perspective. Tahimik, hindi mo makita ang mga tao. Journey 2 gave me that, in their last frame. I was somehow pacified. Pero hindi mo pa din maaalis sa akin yung takot.
Let's pray for everyone's safety tonight. Hug our loved ones.
Sabi nila, pag takot ka sa mundo, go to the moon, and look at the earth in that perspective. Tahimik, hindi mo makita ang mga tao. Journey 2 gave me that, in their last frame. I was somehow pacified. Pero hindi mo pa din maaalis sa akin yung takot.
Let's pray for everyone's safety tonight. Hug our loved ones.
Sunday, February 5, 2012
I am now a HEADWRITER
forcing a smile for a tiring week that has been.
I was just promoted to headwriter of an upcoming show on TV5. Headwriter. Dang! At 23, it never gets better than this. Singapore will really have to wait.
This coming week is gonna be a lot busier, but I know I am surrounded by the right people, so things will be okay.
A UST prof died today, he was so young. We’re not close, I actually hate him for being strict. But hey, deaths will always be sad.
Dying at an early age. Now I am more pressured to do well in life, live my dreams, and be the person I am destined to be. Bring smiles to other people, touch lives.
RANDOMS
Wednesday, February 1, 2012
Another entry from my old blog. WHEN STARS DIE.
It was 2:00 in the morning, I left Jim, Mica, Migs, Jico and Mang Mike drinking. I lit a stick and walked by the beach. The view from the shore was pitch-black. From where I was standing, I could hear the group’s boisterous laughter jiving with the sound of the waves hitting the shore. Nonetheless, the sky that night was peaceful.
I decided to sit beside a small tree trunk that used to be a part of a bonfire, and survived the flames. I wanted to lie on the sand to get a better view of the sky, but I opted not to. I just sat there and began breathing, puffing my almost finished stick.
I told myself, “this is where it ends”, out of the blue. The waves reminded me of the simpler life I used to have, where everything was easy, and life was very beautiful. Another voice inside my head replied, “this is me all grown up!”. I frowned and finished my stick.
I saw an old hut from a distance. The place was well-lit by a gas lamp sitting peacefully on top of a table. Their window was wide open so I was able to see clearly what was inside the house. Sitting in tranquility, I saw the humble hut as a metaphor of how life should have been, in this case, for myself. The hut’s windows were opened as if nothing evil could occur that night.
The house was boasting its shabby interior even with the queer eye of the tourists all judgmental. I wish I could be as humble and proud and as perfect as the hut altogether.
A shooting star. I closed my eyes and made a wish.
The group gave away another round of laughter. I wasn’t jealous at all. I knew having a conversation with myself would be more appropriate. For the longest time, I have been away from myself. I was always divided among the people around me, my band, my friends, my family, school, organizations. I pity myself for not having made a special time for myself earlier.
Things wouldn’t have gotten this far. I am certain I went far.
I took me a while before I finally found myself again, all contained and exhausted. For the very first time, I felt tired. In silence, I found peace.
A dog passed by and sat a meter away from me. Like me, he seemed tired from walking. The both of us remained dumbfounded by the wonderful display of stars above.
Another shooting star. I let the dog wish on this one.
Mica called me and asked if I were doing okay. I smiled and honestly said “yes”. After a short walk by the beach, we returned to the table and picked up from where we left off. I saw a plate of bagnet ( a Vigan dish- deep fried pork) on the table all lonely. I remembered the dog staring at it earlier at dinner. I called him and gave him all the bagnet he wanted.
At least one of us got what we wished for. I’m still keeping my fingers crossed with mine.
Death and Resurrection
Binalikan ko ang blog ko from five years ago, and saw this. Mahusay naman pala ako magsulat dati, ANYARE!?
I woke up at 3:19 a.m. last night curled up at the edge of my bed, panting. I had the worst dream. I was sentenced to die.
Before I went to bed last night, I was watching the news. A team of environmentalists was being accused of libel by a huge company in Sulu. The company was allegedly releasing their toxins in a nearby sea that caused the death of more than a hundred fishes and marine life in Sulu. The environmentalist team then released a public note which was later on disapproved by the factory, thus, accused the group with a libel case.
The dream I had was patterned to what had happened in Sulu, by which in my case, I was the environmentalist, and the company owner was masked. I was to be electrocuted. I am already 19 years old, without a lawyer, and I am desperate. My eldest sister was with me, trying to stop the tears circling her eyes. I tried to talk myself out of the situation with executioner, but my plea for life aggravated his drive to kill.
I was chained uncomfortably on the electric chair. I tried to slip my hands and hopefully escape, but I failed, many times over. Then my sister popped the question, "should I tell Ma?". Although asleep, I knew my heart was crying like I’ve never felt happiness in my entire life. My body was shaking but my mind was under the mercy of my dream. Despair.
I had to choose. Would I want my mom beside me while I am being killed and cherish the last remaining seconds of my life with her? Or should I spare her the agony of seeing her son die right in front of her, both helpless and distressed?
Then my sister asked once more, "should I tell Ma?". I said "No".
There were two of us accused that day. One was a shabby, bearded man who seemed to have no family at all. He was killed unexpectedly, as if trying to give me a clearer picture of what’s going to happen. I know I did nothing wrong. I am innocent, but my dream proves otherwise.
At the last minute, I looked at my sister and told her to tell my mother that I really love her. Coming from me, those words were not to be taken for granted. It took all the remaining courage in me to get through all that emotion. At that moment, it felt like as if I was already dead.
I closed my eyes and basked in the melancholic beauty of darkness. And when I opened them for what I thought was the last time, I saw her, my mom. She held my head with her hands, eyes trying to communicate what words couldn’t express. We were both crying.
It was the happiest moment of my life. From that moment on, I was prepared to die.
The guards dragged her across the hall. Saying goodbye wasn’t easy, especially when you know it’s going to be the last. I did not know how to put "thank you’s", and "I love you’s", and I’m sorry’s" altogether to give justice as to what my mom truly deserves. But I had to, because I was literally running out of time. It was painful and difficult all at the same time.
This agonizing emotion truly belongs to someone who is about to die, for no one CAN survive after this.
Darkness.
Light.
And then I woke up…
… and realized how much blessing it is indeed to be alive and breathing still.
I thanked God for my mom, which is by far the best thing that ever happened to me, and forever will be.
I thank God for letting me have these dreams, they make such good realizations of what we have been taking for granted in real life.
Life is precious, life is a gift. Let us make the most out of it while we still can.
Life is a one time big time, let’s make ours count!
Kiss and hug your moms for me =)
Sunday, January 29, 2012
Acceptance
Tanggap ko na na I'll never have the dream family I've always wanted. Magulo na din kasi ang pamilya namin to begin with. Kumbaga, basag na yung preset. We'll never have a family picture na lahat genuine yung ngiti. Pinangarap ko yun, pero mukhang malabo na talaga.
Ganito din siguro yung pakiramdam nung mga namamatayan ng nanay habang pinapanganak sila, yung palaging may kulang. yung mga magulang na OFW, yung mga may special child sa pamilya. Kulang. Kaya naman sinisikap kong hanapin ang positive side sa pamilya namin.
We'll get through this. Sana by that time na okay na, hindi pa huli ang lahat.
Ganito din siguro yung pakiramdam nung mga namamatayan ng nanay habang pinapanganak sila, yung palaging may kulang. yung mga magulang na OFW, yung mga may special child sa pamilya. Kulang. Kaya naman sinisikap kong hanapin ang positive side sa pamilya namin.
We'll get through this. Sana by that time na okay na, hindi pa huli ang lahat.
My careful mom
I had the most heartbreaking conversation with mom the other day, I told her I was tired of talking to her. At that moment, yes I was, but I know I never really meant that. I said it because that's how I felt at that moment. I was honest for a moment, but the seconds that followed it weren't.
Mom stopped listening to my suggestions about IIBB. She insisted her ways, na dapat ganito, dapat ganon. So I let her decide. Hindi na ako nakialam. But the thing is, she'd nag about how IIBB needs a warmer interior, a more organized food traffic and all, hence, all my suggestions. But once I bring them up again, she'll only push my ideas away. This went on for three cycles, and I got tired.
I told her, "hindi ako kalaban, so stop pushing my suggestions away. Kung ayaw mo, stop asking for my opinion. You don't have to prove me wrong all the time. Wala ka namang dapat patunayan sa akin."
We always fight whenever we talk about our resto, nakakalungkot. So whenever she talks about IIBB, I do not answer, at all. This became effective for the first couple of days. We stopped fighting. But also, we stopped talking.
Then came the awkward goodbye kisses, the silence during breakfast, the late night concerned text messages disappeared too. This became too depressing. Just to get away from it all, I always leave the house early in the morning, and come back late at night. Most of the time, I am busy at work. Sometimes, I ask my friends out. Just to get away from it all.
Now I'm slowly realizing where this brought us. I seriously love my mom, and I really don't want us fighting. We've both been very hard on the situation, on each other, that it made us grow apart. This morning, I felt her effort once more.
"Kain ka. May nabili akong tinapay sa Centris, mahal pero masarap."
Busog pa ako.
And then she ate the bread in front of me, while watching tv.
"Anong palaman?"
Butter. -sagot niya.
Ah, ok. And I returned to Facebook. After a few seconds,
"Ano ba gusto mo palaman? Igagawa kita."
"Wala naman..."
Ten seconds.
I stood up and went to the kitchen, grabbed a cup of coffee and bread, butter.
"Igagawa kita ng palaman, anong gusto mo? Spam?"
"Okay na butter."
And then she sat, as if inviting me to sit down too.
We tried talking. As we went on, I was all "baby steps" inside my head.
I went to mass without her.
I am praying that we'll get through this awkward phase. I miss my mom.
Tomorrow is another chance for me to make up for our lost moments the past week. We'll pay our condo debts, and probably have lunch together. I hope this works for the best!
Mom stopped listening to my suggestions about IIBB. She insisted her ways, na dapat ganito, dapat ganon. So I let her decide. Hindi na ako nakialam. But the thing is, she'd nag about how IIBB needs a warmer interior, a more organized food traffic and all, hence, all my suggestions. But once I bring them up again, she'll only push my ideas away. This went on for three cycles, and I got tired.
I told her, "hindi ako kalaban, so stop pushing my suggestions away. Kung ayaw mo, stop asking for my opinion. You don't have to prove me wrong all the time. Wala ka namang dapat patunayan sa akin."
We always fight whenever we talk about our resto, nakakalungkot. So whenever she talks about IIBB, I do not answer, at all. This became effective for the first couple of days. We stopped fighting. But also, we stopped talking.
Then came the awkward goodbye kisses, the silence during breakfast, the late night concerned text messages disappeared too. This became too depressing. Just to get away from it all, I always leave the house early in the morning, and come back late at night. Most of the time, I am busy at work. Sometimes, I ask my friends out. Just to get away from it all.
Now I'm slowly realizing where this brought us. I seriously love my mom, and I really don't want us fighting. We've both been very hard on the situation, on each other, that it made us grow apart. This morning, I felt her effort once more.
"Kain ka. May nabili akong tinapay sa Centris, mahal pero masarap."
Busog pa ako.
And then she ate the bread in front of me, while watching tv.
"Anong palaman?"
Butter. -sagot niya.
Ah, ok. And I returned to Facebook. After a few seconds,
"Ano ba gusto mo palaman? Igagawa kita."
"Wala naman..."
Ten seconds.
I stood up and went to the kitchen, grabbed a cup of coffee and bread, butter.
"Igagawa kita ng palaman, anong gusto mo? Spam?"
"Okay na butter."
And then she sat, as if inviting me to sit down too.
We tried talking. As we went on, I was all "baby steps" inside my head.
I went to mass without her.
I am praying that we'll get through this awkward phase. I miss my mom.
Tomorrow is another chance for me to make up for our lost moments the past week. We'll pay our condo debts, and probably have lunch together. I hope this works for the best!
Tuesday, January 24, 2012
My not-so-busy January
Medyo naging busy ako nitong January, anjan yung pagpunta ng Gellicious sa IIBB para i-feature, anjan din yung wedding proposal ni Aldwin na inasikaso namin, anjan din yung pagbili ko ng 60D na Canon, anjan din yung pagkawala ng isa kong show na Hey It's Saberdey.
Extremes ang mga nangyayari, kaya hindi ko din alam kung paano sasabayan ang mga bagay-bagay. I'm close to being broke dahil sa camera na binili ko. Malaki na din ang utang ko sa credit card dahil sa booking na ginawa ko for Thailand. Sinisingil na din ako ng mom ko para sa condo namin worth P20,000. That's only half of the payment. Hati daw kami dahil ako ang may pinakamalaking sweldo sa pamilya.
Nasabayan ko naman ang mga kaganapan sa buhay. I once again tracked my spending pattern, nabalik ko na siya sa P3,000-P4,000 a week. Kung ganito na ako dati pa lang, malaki na din sana ang naipon ko.
Looking back, I don't think I would have done things differently. Masaya ako sa 2011 ko, nagawa ko lahat ng gusto ko, nabili ang mga luho, napasaya ang mga taong mahal ko, I was really happy. Pero may bago yatang lessong hatid ang 2012, nakakatakot na nakaka-excite.
Postponed ang plano ko mag Singapore dahil naghigpit na daw sila doon sa mga Filipino workers. Kaya naman tinatiyaga ko pa rin ang nag-iisang show ko sa TV5, ang Celebrity Samurai, kahit ayaw ko na yung ginagawa ko, ang pagiging Supervising Editor.
Now that I'm thinking about it, kung mag-apply kaya ako sa isang kompanya na may editing, o naghahanap ng editor? Gusto ko na din kasi ng mas malaking sweldo. Dahil for the longest time, malaki ang kinikita ko, natatakot ako sa paparating na months na isang show na lang ang papasok sa cash card ko. Scary, pero mukhang kakayanin ko naman.
Again, hindi ko na naman alam ang gusto ko. Pero ramdam kong I'm meant for something big. Gusto ko sanang malaman na kung ano yun, para kahit papaano, napaghahandaan ko na siya.
Isa lang ang nasa isip ko ngayon, ang pagpunta ko ng Thailand this February.
Here's to that surprising January! Cheers!
Extremes ang mga nangyayari, kaya hindi ko din alam kung paano sasabayan ang mga bagay-bagay. I'm close to being broke dahil sa camera na binili ko. Malaki na din ang utang ko sa credit card dahil sa booking na ginawa ko for Thailand. Sinisingil na din ako ng mom ko para sa condo namin worth P20,000. That's only half of the payment. Hati daw kami dahil ako ang may pinakamalaking sweldo sa pamilya.
Nasabayan ko naman ang mga kaganapan sa buhay. I once again tracked my spending pattern, nabalik ko na siya sa P3,000-P4,000 a week. Kung ganito na ako dati pa lang, malaki na din sana ang naipon ko.
Looking back, I don't think I would have done things differently. Masaya ako sa 2011 ko, nagawa ko lahat ng gusto ko, nabili ang mga luho, napasaya ang mga taong mahal ko, I was really happy. Pero may bago yatang lessong hatid ang 2012, nakakatakot na nakaka-excite.
Postponed ang plano ko mag Singapore dahil naghigpit na daw sila doon sa mga Filipino workers. Kaya naman tinatiyaga ko pa rin ang nag-iisang show ko sa TV5, ang Celebrity Samurai, kahit ayaw ko na yung ginagawa ko, ang pagiging Supervising Editor.
Now that I'm thinking about it, kung mag-apply kaya ako sa isang kompanya na may editing, o naghahanap ng editor? Gusto ko na din kasi ng mas malaking sweldo. Dahil for the longest time, malaki ang kinikita ko, natatakot ako sa paparating na months na isang show na lang ang papasok sa cash card ko. Scary, pero mukhang kakayanin ko naman.
Again, hindi ko na naman alam ang gusto ko. Pero ramdam kong I'm meant for something big. Gusto ko sanang malaman na kung ano yun, para kahit papaano, napaghahandaan ko na siya.
Isa lang ang nasa isip ko ngayon, ang pagpunta ko ng Thailand this February.
Here's to that surprising January! Cheers!
Monday, January 2, 2012
2012: End of the World Goals
Bagamat ayaw kong maniwala sa end of the world, at the back of my mind, nandun pa din yung thought na baka, totoo nga, na baka magugunaw na nga ang mundo. January 1 pa lang kasi ng taong ito, lumindol na sa Japan, bago matapos ang 2011, may bagyong dumating. Nakakapraning, pero at the same time, nakakamotivate. Motivation para gawin ang mga bagay na takot kang gawin.
Parang yung pelikula na The Last Holiday ni Queen Latifah. Buong buhay niya, dinedeprive niya yung sarili niya a mga baga na gusto niya dahil gusto nyang mabuhay ng mas matagal. One day she found out na may sakit siya, at malapit ng mamatay. Ayun, sa last three weeks niya, ginawa niya lahat ng gusto niyang gawin, lived life to the fullest only to find out na wala naman pala talaga siyang sakit. Pero nagawa niya lahat ng gusto niya. Sana ganun tayo lahat katapang, kahit walang taning. Yun kasi yung nagiging problema natin, we are motivated by fear. Kikilos lang tayo kapag ayaw natin ang consequences. Seldom lang ang gumagawa ng isang bagay dahil goal niya ito. Weird diba?
Assuming na matatapos na nga ang mundo by December this year, gusto kong gumawa ng list of goals. Medyo borne out of fear din siya dahil sa end of the world, pero kung matapos man ang mundo o hindi, at least nagawa ko ang mga ito. Ready?
1. Get a Canon 60D
Gusto ko talaga ng isang magandang camera. Naniniwala ako na mas matatago ko yung mga magagandang memories ng buhay ko through a good camera. Mas gusto ko sanang magfocus sa videos kesa sa photos. Nasa storage room pa din ng puso ko ang pagiging isang director, hindi ko na lang masyado pinapansin. Bigyan natin ng second chance.
2. One week in Brazil
Weird, pero sobrang in-love ako sa lugar na ito. Yung culture, yung tao. Okay, wala pala naman akong masyadong alam sa culture nila, pero sa dami ng napanood kong pelikula noong 2011, a lot of them featured Brazil. Fast Five, Rio, One Day, at may dalawa pa na hindi ko na maalala. Brazil is my new Paris.
3. Earn my 300k
naging matagumpay ang P100k ko noong 2011, kaya naman oras na para itaas ito sa susunod na level. Times three. Hahaha! I might go looking for a better job, o kaya naman a better paying job title sa TV5. Hindi ko pa alam ang gusto kong mangyari sa future. Dahil postponed ang lipad ko papuntang Singapore dahil naghigpit sila doon, I'll enjoy what I have sa ngayon. 2012 is my year dahil year of the dragon ako, kaya naman sobrang positive ko na yayman at magiging successful ako ngayong taon.
4. Take my mom to UK for Christmas
Dahil nandun na nagtatrabaho ang ate ko, gusto kong maexperience ni ma ang pasko sa ibang bansa. Lagi niya akong nilalambing about it, ang bilhan ko siya ng ticket to UK. P50k lang naman per head. Kaya naman kailangan ko talagang magtipid ngayong taon para matupad ang mga pangarap kong ito. Kumuha ng maraming racket sa labas, get more work hangga't kaya. Sana may mag-offer ng master editor position sa isang simpleng show, yung walang graphics, walang animation masyado. ahahah!
5. Become a master editor
I've been a Supervising Editor for more than a year now, at pakiramdam ko naman ay kaya ko na ang maging isang master editor. Malaki ang sweldo nila, at pagod na ako kaka-instruct lang kung anong treatment ang gagawin para sa show. Gusto ko naman ako ang maglilinis ng timeline, feeling ko mas nakakadisiplina. Gusto ko maging organized ulit. At ang pagiging isang master editor ang solusyon ko dito.
6. Quit smoking
I've been trying. Halos naging successful ako nung bumili ako ng Vape, the e-cigarette. But when someone stole my battery and charger, I was disheartened. Balik yosi ulit ako, but believe you me, I'm trying me best to quit. I think I'm going to be successful this year.
7. Get a beautiful body
Don't we all wish for this one? Well, I have the right motivations this year, at least for now. I will quit eating like a pig and start living healthy. Medyo nakakapagod din yung bili ka ng bili ng damit dahil hindi na kasya sa iyo yung existing clothes mo. Akala ko arte lang ng mga babae yung theirs pants don't fit anymore, and it frustrates them. Totoo palang nakakafrustrate. At totoo palang basehan ng taba ang pants fitting. Ahahah! Thank you for this lesson universe, well taught!
8. Baking business
I got a cool baking set from Joselle for Christmas, and I really want to take baking seriously. Kahit sideline lang. I want an operational baking career by June this year. I also want to be able to bake for my family. Parang sweet kasi, lalo na kapag birthday ng isa sa amin.
9. Make a short film entry to any contest
I have tons of scripts waiting to be written. My favorites are the "Sa Muling Pag-alon, Playa Resort, at My Name is Clyde." I need a producer, actors, director, production staff!
10. Finally, to live my dream as a husband
17 months ko na itong pinaplano, at seryoso ako sa gusto ko nang tumira sa isang bahay kasama mo. Magkaroon ng anak, garden, BBQ grill sa garden, dalwang aso, a nice big kitchen, ikaw.
Let's do this 2012!!!!!
Parang yung pelikula na The Last Holiday ni Queen Latifah. Buong buhay niya, dinedeprive niya yung sarili niya a mga baga na gusto niya dahil gusto nyang mabuhay ng mas matagal. One day she found out na may sakit siya, at malapit ng mamatay. Ayun, sa last three weeks niya, ginawa niya lahat ng gusto niyang gawin, lived life to the fullest only to find out na wala naman pala talaga siyang sakit. Pero nagawa niya lahat ng gusto niya. Sana ganun tayo lahat katapang, kahit walang taning. Yun kasi yung nagiging problema natin, we are motivated by fear. Kikilos lang tayo kapag ayaw natin ang consequences. Seldom lang ang gumagawa ng isang bagay dahil goal niya ito. Weird diba?
Assuming na matatapos na nga ang mundo by December this year, gusto kong gumawa ng list of goals. Medyo borne out of fear din siya dahil sa end of the world, pero kung matapos man ang mundo o hindi, at least nagawa ko ang mga ito. Ready?
1. Get a Canon 60D
Gusto ko talaga ng isang magandang camera. Naniniwala ako na mas matatago ko yung mga magagandang memories ng buhay ko through a good camera. Mas gusto ko sanang magfocus sa videos kesa sa photos. Nasa storage room pa din ng puso ko ang pagiging isang director, hindi ko na lang masyado pinapansin. Bigyan natin ng second chance.
2. One week in Brazil
Weird, pero sobrang in-love ako sa lugar na ito. Yung culture, yung tao. Okay, wala pala naman akong masyadong alam sa culture nila, pero sa dami ng napanood kong pelikula noong 2011, a lot of them featured Brazil. Fast Five, Rio, One Day, at may dalawa pa na hindi ko na maalala. Brazil is my new Paris.
3. Earn my 300k
naging matagumpay ang P100k ko noong 2011, kaya naman oras na para itaas ito sa susunod na level. Times three. Hahaha! I might go looking for a better job, o kaya naman a better paying job title sa TV5. Hindi ko pa alam ang gusto kong mangyari sa future. Dahil postponed ang lipad ko papuntang Singapore dahil naghigpit sila doon, I'll enjoy what I have sa ngayon. 2012 is my year dahil year of the dragon ako, kaya naman sobrang positive ko na yayman at magiging successful ako ngayong taon.
4. Take my mom to UK for Christmas
Dahil nandun na nagtatrabaho ang ate ko, gusto kong maexperience ni ma ang pasko sa ibang bansa. Lagi niya akong nilalambing about it, ang bilhan ko siya ng ticket to UK. P50k lang naman per head. Kaya naman kailangan ko talagang magtipid ngayong taon para matupad ang mga pangarap kong ito. Kumuha ng maraming racket sa labas, get more work hangga't kaya. Sana may mag-offer ng master editor position sa isang simpleng show, yung walang graphics, walang animation masyado. ahahah!
5. Become a master editor
I've been a Supervising Editor for more than a year now, at pakiramdam ko naman ay kaya ko na ang maging isang master editor. Malaki ang sweldo nila, at pagod na ako kaka-instruct lang kung anong treatment ang gagawin para sa show. Gusto ko naman ako ang maglilinis ng timeline, feeling ko mas nakakadisiplina. Gusto ko maging organized ulit. At ang pagiging isang master editor ang solusyon ko dito.
6. Quit smoking
I've been trying. Halos naging successful ako nung bumili ako ng Vape, the e-cigarette. But when someone stole my battery and charger, I was disheartened. Balik yosi ulit ako, but believe you me, I'm trying me best to quit. I think I'm going to be successful this year.
7. Get a beautiful body
Don't we all wish for this one? Well, I have the right motivations this year, at least for now. I will quit eating like a pig and start living healthy. Medyo nakakapagod din yung bili ka ng bili ng damit dahil hindi na kasya sa iyo yung existing clothes mo. Akala ko arte lang ng mga babae yung theirs pants don't fit anymore, and it frustrates them. Totoo palang nakakafrustrate. At totoo palang basehan ng taba ang pants fitting. Ahahah! Thank you for this lesson universe, well taught!
8. Baking business
I got a cool baking set from Joselle for Christmas, and I really want to take baking seriously. Kahit sideline lang. I want an operational baking career by June this year. I also want to be able to bake for my family. Parang sweet kasi, lalo na kapag birthday ng isa sa amin.
9. Make a short film entry to any contest
I have tons of scripts waiting to be written. My favorites are the "Sa Muling Pag-alon, Playa Resort, at My Name is Clyde." I need a producer, actors, director, production staff!
10. Finally, to live my dream as a husband
17 months ko na itong pinaplano, at seryoso ako sa gusto ko nang tumira sa isang bahay kasama mo. Magkaroon ng anak, garden, BBQ grill sa garden, dalwang aso, a nice big kitchen, ikaw.
Let's do this 2012!!!!!
Subscribe to:
Posts (Atom)