Yung siguradong wala na

Yun yung nakakalungkot tanggapin, ang pagkawala ng isang bagay na alam mong hindi na babalik. Like death for instance, alam mong hindi na makakabalik yung mahal mo, kaya masakit siya. Pero kunyari, mangingibang-bansa lang, masakit din naman, pero alam mo kasing may Facebook, may internet, pwede pa rin kayo mag-usap. At nandun yung "babalik din naman siya". Kaya ka panatag.

Iniisip ko, ano ba ang mas masakit sa mawalan?

Para sa akin, masakit yung maghintay sa hindi mo alam kung babalik pa o hindi na. At dadating sa point na iisipin mong sana patay na lang siya, para kahit paano, alam mo kung nasaan siya.

Nawala si Bali kaninang umaga, nakalabas ng gate. Nakita ng yaya ko na hawak siya ng 2 girls. Inassume niya na hindi naman yun si Bali dahil hindi siya lumalabas ng kwarto. Pero wala siya pag uwi nila. Now comes the hardest part. Yung paghahanap.

Ayoko sumuko, pero ayaw ko din umasa. Masakit. But I really want her back. Kaya ginagawa ko lahat para makita ulit siya.

Takot akong umuwi, kasi alam kong wala siya doon na sasalubong sakin sa pinto.

Bali, please come home. Dads waiting for you. ='(