Ako na ang callboy

Nakakatakot ang mga bakla sa paligid ko ngayong mga nagdaang araw, hayok lahat sa sex. At ang tingin nila sa akin, sexable.

One time, naglalakad ako sa Metrowalk mag-isa. That time eh naka-dorm pa ako sa Metrodorm. Bumili ako ng C2 sa mini stop nang mapansin ko ang isang kotse na mabagal ang takbo sa likod ko. Biniblink niya yung headlights niya sa akin. Walang ibang kotse sa daan, siya lang.

Sinasabayan niya ako sa paglalakad ko, akala ko kidnapper. tapos narealize ko na masyado akong malaki para kidnappin pa. Binaba niya ang bintana at ngumiti sa akin yung driver, bakla.

Nagmadali ako lalo sa paglalakad. Sumunod pa din siya. Malayo-layo pa ako sa dorm ko, kaya nasundan niya ako ng swabe. Bumubusina din siya habang sumusunod sa akin.

Dahil adik ako at nasa mood gumawa ng kagaguhan, kinausap ko yung driver.

Ano gusto mo? Kanina ka pa sunod ng sunod ah.

Sakay ka. Kain tayo.

No thanks.

Magkano ka?

At doon siya nagsimulang magbigay ng presyo. Umabot sa 2k.

Sumakay ka na, kakain muna tayo.

Nangibabaw ang takot sa akin. Hindi ako sanay sa ganoong sitwasyon.

Sabi ko na lang, mahal ako, hindi mo kakayanin. Tapos umalis na ako at hindi na siya sumunod.

Recently naman, yung councilor ng Batangas na nakipagkilala sa akin noong high school, nagtext. Nagulat ako kung paano niya nakuha ang number ko. Research? Ewan, hindi ko sigurado. Nangamusta, hanggang sa umabot sa usapang inaasahan ko din naman na mangyayari eventually.

May ilang beses na siyang nagyaya lumabas, lagi kong tinatanggihan. Mapilit. nangalok ng P50,000. Nabastosan ako, hindi ko na lang nireplyan.

Lalo ngayon sa gym, naguumapaw ang mga bakla. Tuwing nasa sauna ako o nagshoshower, may nakatitig sa ano ko. Hindi sila nahihiya o naiilang kapag ganun. Talagang nakatitig lang. Ngumingiti, kinakausap ako. Hindi lang talaga ako sanay magsuplado.

Gays are already a part of the society I guess. Kahit anong gawin mo, they're everywhere. Hindi mo maiiwasan na sa bawat grupo, may isang bakla. Masaya silang kasama, lalo na kapag yung kabastusan nila, eh kaya nilang sarilihin.

The Gigabyte

When I woke up that day, I know I had to do something about what happened. Hindi ko nahanap ang pwesto ko sa pagtulog, patuloy na kinakatok ng pangyayari ang skull ko na parang ayaw akong patahimikin.

Hindi ako makapaniwalang mangyayari ang isang bagay na kahit sa panaginip, alam kong hindi pwedeng mangyayari. Hindi ko ito napaghandaan. Masyado akong overwhelmed. overwhelmed..yan ang salitang bagay sa nararamdaman ko. I am overwhelmed.

Madami akong pangarap sa buhay, at isa na ito sa mga yon. Pero maluwag kong tinanggap sa sarili ko na mananatili na lamang ito sa aking mga pangarap dahil hindi nga ito talaga pwedeng mangyari.

Ginusto kong maiyak sa tuwa dahil sa nangyari ito. At the same time, gusto kong magtanong sa mga tao kung deserving ba ako sa nangyari. Gusto kong malaman na totoo itong nangyari dahil magpasahanggang- ngayon, kinukumbinsi ko pa din ang sarili ko that it happened. Ikwento ko man sa iba, walang maniniwala, dahil kahit ako, sa sarili ko, hinding hindi ko ito kayang paniwalaan.

Walang oras na lumipas nitong mga nagdaang araw na hindi ko naiisip ang nangyari. Mag-aaral ako, maiisip ko ulit yon. Maliligo, maiisip. Kumakain, maiisip. Bago matulog, paggising, maiisip. Nakakapagod man mag-isip, sa ganitong bagay, hindi. Hindi kasi kinakalimutan ang ganitong pangyayari. Hinding hindi.

Hindi ko ito ikukwento. Walang maniniwala. Kukumbinsihin ko muna si sarili ko, bago ako tuluyang...matuluyan. Tuloy pa kaya ang buhay ko pagkatapos nito? Gusto kong ituloy, ayaw kong maiwan sa pangarap na ito. Gusto ko na ayaw. Sabaw.

The Mand

Lately, bumibigay ako sa demands ng tao sa paligid ko, at unti-unti kong narerealize na hindi na ako nakakapagdemand sa sarili ko ng para sa akin. Safe to say I'm being controlled by the people around me. Ito din naman kasi ang philosophy ko, partly, dahil para sa akin, hangga't maaari, para hindi maramdaman ng ibang tao na argabyado sila sa akin, at dahil ako naman ang kadalasang nakakalamang sa nakararami, ako ang nagpaparaya, ako ang nagaadjust.

Usually, I'd ask people kung ano ang gusto nila, before I give my opinion. At more often that not, mas pinipili kong sundin ang gusto nila, dahil sanay naman talaga akong makibagay, makisama. Kaya lately, kapag may hindi ka napagbigyan, o kapag may hindi ka na-please na tao, naaabuso ka, nagagalit sa iyo agad, kahit sa totoong buhay naman, hindi nila usually kinagagalit.

Like yung isang TOMCAT na nakikipagbiruan, sineryoso ang kasarapan ng isang what-used-to-be a joke. Dinibdib. At ngayon, ako ang nilalagay sa alangan. Ako ang nasisisi dahil parang tinataboy ko siya papalayo sa org. Kahit head ako, pinilit ko pa din bumaba sa level ng isang member para unawain, pero ewan. Pakiramdam ko, hindi tama na ako ang lumapit at makipag-ayos, dahil alam ko at alam ng lahat na hindi offensive ang joke ko.

Mahirap din pala kapag binibigay mo ang lahat ng gusto ng tao, dahil human, there's no pleasing them. They'll always want more from you, naaabuso ka tuloy.

I know people all over me might get offended by this ranting. I appreciate all the love and the concern, lahat naman iyon, pasok eh. It's just that, mas nangingibabaw ngayon yung pakiramdam na hindi ko magawa ang madaming bagay para sa sarili ko.

Bayani ako kasi.

Sheeesh people, doesn't anyone ask me what I want anymore? Maganda din namang may options ako paminsan-minsan.

Limelight Kid

I just came from a fashion show last night where I modeled Armhand Remojo's formal and casual wear collection with three other models, one of which is this year's Ginoong Filipinas winner. It has been a while since I walked on stage, but unlike before, I didn't feel any pressure at all (Janina San Miguel pala! HAHA!). And I thought, "This must be a sign that I am already confident about myself, with whatever I am wearing, with how people look at me, and even with what they say about me." I became thankful...

Thankful for the people who helped me reach this level of confidence.

On the other hand, naisip ko din kung ito ba talaga ang gusto kong gawin sa buhay. Kasi, kung pipiliin ko man sakali yung ganitong klaseng industriya, naniniwala akong may maaabot ako. Hindi na din kasi biro yung mga offer na natatanggap ko these days, na kapag sineryoso ko, ay makakatulong sa akin ng sobra.

In the event of thoughts, at sa ilang beses kong pagtanggi, naisip ko din na hindi ko ito ganun kagusto pala. At sa ganitong industriya, hindi sapat ang okay lang. Dapat, gustong gusto mo talaga. Dahil mahirap siya, sa lahat ng aspeto.

Magiging public property ka, ang buhay mo, ibang tao ang uupdate para sa iyo. Araw-araw, may masamang bagay silang masasabi tungkol sa iyo. Pag-aawayin nila kayo ng kaibigan at pamilya mo. Kaya hindi sapat ang okay lang, dapat talaga, gustong gusto mo. Dahil kung gustong gusto mo talaga ito, balewala ang tsismis sa iyo.

Masarap sa limelight every now and then. Pinapalakpakan, pinanggigigilan at hinahangaan. Pero ang isang tao, hindi dapat gaano nagtatagal sa entablado, dahil sa sobrang lakas ng mga ilaw doon, maaari kang masilaw.

I'm sorry

I can see it in your eyes
There's a certain sadness
Was it me who made you cry
Oh please won't you tell me why
Was it something that I said
Or maybe how I reacted
Please don't make it hard for me
'Cause i'm willing to say i'm sorry


I'm sorry if i'm always out of sight
Or fail to kiss you goodnight
I never meant to leave you
I'm sorry if i've taken you for granted
For the crazy things i've said
I'm sorry I should have loved you instead

I can tell it with your smile
I know you're hurtin' inside
Will you ever forgive me
If I tell you that I am sorry


I'm sorry if i'm always out of sight
Or fail to kiss you goodnight
I never meant to leave you
I'm sorry if i've taken you for granted
For the crazy things i've said
I'm sorry I should have loved you instead

Of smiles and tears

The need to heal applies to everyone who's been hurt.

The need to shed a tear applies to everyone who's in pain.

No man is strong enough.

No man is worthy enough not to get hurt.

Here comes the abuse, here comes the pain.

Help me tolerate, help me recuperate.

I will run for now, escape until everything's well.

Like my mind, I'll be running, doubly fast this time.

I need distractions, I need reasons.

Dreamer it is

Kanina, sa subject namin na IMC, pinakuha kami ng personality test. Measure kung anong klaseng personality meron kami kapag nagtatrabaho. May tatlong categories, Dreamer, Realist at Builder. Unang tingin ko pa lang sa mga categories, alam ko na agad kung saan ako mapupunta kahit hindi ko sagutan yung quiz, at hindi ako nagkamali. Isa akong DREAMER.

Matagal ko na ding naiisip na mahilig talaga akong mangarap. Maupo lang ako sa isang lugar at may malawak na view (trees, tao...) basta may depth, madami na akong naiisip agad. Dito din siguro nanggaling ang pagiging kwentista ko. Mahilig kasi ako talagang mag-observe, dito ako kumukuha ng happiness, ng strength.

Bilang dreamer, hindi ako madaling makontento sa mga simpleng bagay. Andun pa din kasi yung naghahangad ka for something more, kahit alam ko sa sarili ko na sapat na kung ano yung meron ako. Hindi ako demanding na tao, wala ako masyadong hinihingi from life. Gusto ko lang maging masaya, at hindi ako mahirap pasayahin. Sa ganyang aspeto, madali akong makontento.

Bilang isang dreamer, madami akong visions. Pati mga intuitions ko, kadalasan pasok. Dito siguro nanggagaling ang confidence ko, dahil alam ko na sigurado ako sa naiisip ko, kahit sa totoo eh hindi ko talaga sigurado pa. Kaya siguro hirapan akong tumanggap ng pagkakamali, dahil din dito- but I definitely wouldn't do anything na alam kong mali in the first place.

Bilang isang dreamer, naiisip ko agad ang future. Kunyari may kaibigan ako, iniisip ko kaagad ang future namin together. Kapag wala akong nakikita, or kung hindi ko naiimagine ang sarili ko na kasama siya sa future, lumalayo na ako. Ang motto ko kasi lately, stay away from people who brings you down.

Like last week, tumawag si FRIEND saying hindi na daw siya makakaattend ng birthday ng isang friend dahil may sakit siya.

"Bullshit" sabi ko sa utak ko. Share kasi kami dapat sa pagbili ng cake, since namumulubi na nga ako, hindi ko maimagine kung paano ako bibili ng cake mag-isa. Pagdating ko sa party, andun ang mokong, nauna pa sa akin. Nabwiset talaga ako. Sana, sinabi na lang niya na ayaw niyang gumastos, para hindi ako nakapag-promise ng cake. Hanggang ngayon, peste pa din ako sa kanya, kahit totoo pa yung sakit niya.

Two days ago, may isang FRIEND naman na "namomoroblema" daw dahil basted siya sa isang friend din na hindi naman talaga sila naging (in my opinion). Pareho naman silang nagkukwento sa akin, at parehong ayaw nila sa isa't-isa. Pero kapag magkasama sila, parang laging may LQ, habulan ng habulan. Nakakapeste! Kung masama lang ugali ko, sinabi ko na sa isa't-isa ang backstabban nila para matigil na yung kalokohan nila. Nakakapeste kasi. Sa akin nagsusumbong, tapos kapag magkasama sila, papakitaan ako ng affection nila? Peste.

Back to my point.

Hindi man justifiable ng logic ang pag-aassume ko sa mga bagay-bagay, nakakatulong ito sa akin para maging realist din kahit paano. Hindi naman pwedeng habambuhay akong Dreamer, kahit na alam kong ganito talaga ako. Eventually, may makakasalamuha akong realist at builders along the way, at kapag nagmatigas ako sa pagiging isang dreamer, baka mahirapan akong humanap ng kaibigan.

Itong mga personality quizzes, they don't really define who we are. Pwedeng minsan, sakto, minsan, sablay sa pagkatao natin. Nonetheless, gabay natin ang mga ito para tulungan tayong i-identify kung ano ang tama sa mali, at kung paano pakisamahan ang mga tao sa paligid natin.