TRUST

Today, I've been up all morning trying to work on my VISA. My ITR's been on hold since last week, kesyo nasa Pampanga pa daw, hindi pa nagmeemeet yung kausap ko at yung kausap niya from BIR. Today, I gave myself a deadline, na kailangan ko na makuha ang ITR ko for my Taiwan VISA, went to BIR, hinanap ang contact, ayun, tapos agad. Wala pang isang oras.

I feel kind of helpless today dahil sa dami ng bagay na hindi ko kayang gawin. Yung pakiramdam mo, anjan naman sa paligid mo yung mga taong pwedeng tumulong sa iyo, but they don't. So sa huli, ako lang din pala ang pwede kong pagkatiwalaan. Just me.

Maraming nag-ooffer ng tulong, pero sila yung hindi ko inaasahan ng tulong. Yung pakiramdam mo hindi genuine yung pangangamusta? O baka naman sila pala ang makakatulong talaga sa akin, hindi ko lang kinoconsider, kasi nakatutok ako doon sa mga taong gusto ko. Baliktarin ko kaya ang mundo?

Inisip ko din na lahat ng nakakatulong sa akin noon, may sari-sariling problema na din ngayon. At ako naman, ang dating hindi problemado, naghahanap ng matatakbuhan at makikinig sa akin ngayon.

Gusto kong buhayin ang religious side ko, dahil feeling ko kailangan ko na si Lord sa buhay ko ngayon. Umattend ako ng The Feast last Sunday, at nakita ko kung gaano ka-active ang mga tao doon. Nandun pa yung kras ko. HAAHAHAH! #bwiset

Pag may opportunity sa Feast, I think I will grab it, at pipilitin kong isingit sa schedule ko. Kakalimutan ko muna ang mga tao sa paligid ko. Lahat sila. Dahil kung ako, ginawan ko ng paraan mag-isa ang problema ko, mas kaya din nila.

And so with that I leave you this quote I saw on Tumblr. AHAHAH!

Artsy

Kagabi, di ako mapakali. After ng workshop namin, nagpagupit kami ni ER, nagkape, kumain ako sa Naci at umuwi ng bahay. When all of a sudden, naalala kong naiwan ko pala ang kotse ko sa office dahil coding.

Sabaw ako buong araw marahil na din sa disappointments ko sa mga tao na sinasarili ko lang. Sabihin ko na lang kaya sa kanila na nasasaktan ako? Na nakakasakit na sila? Iniisip ko kung magpapaka-kaibigan ba ako sa kanila o wag na lang. Eventually, naisipan kong wag na lang. Dahil ayaw ko ng gulo, ayaw ko ng away. Kaya naman sa huli, eto ako, lahat tinitimpi.

Gusto ko ng panibangong responsibilidad, hindi trabaho, gusto ko sana yung mabigat. Oo, gusto ko na magka-anak. Pero ang tanong jan, nakahanda na ba ako?

Kulang pa ang inipon kong pera para makapagtaguyod ng isang pamilya. Kulang pa din ako sa mapapangasawa, or worst case scenario, mabubuntis. Sa tingin ko, game ako sa ganun, walang kasal, pero may anak kami. Masama ba akong tao?

Nalungkot ako kagabi daihl naiwan ko ang kotse ko. Hindi ako ganun kasabaw dati, anyari?

Dumaan ako sa blessed sacrament at nakipagusap sa Kuya ko. Di Siya masyado responsive kagabi. Baka maling mga tanong ang binabato ko. Or baka naman alam ko na daw ang sagot, ayaw ko pa lang harapin.

Uminom ako sa Nommu mag-isa, nanonood sa isang grupo ng mga babaeng akala ko mga taga Culiat, pota, conyo all the way pala. Hindi sila nagtatagalog, at ang punctuations nila ang ang salitang "like".

"Like, I know right? Like yeah!"

Ayaw ko ng ganung asawa. UNLIKE.

Naniniwala ako na nanjan lang sa paligid ang taong para sa akin. At isang araw, kakalabitin niya ako at sasagutin lahat ng mga tanong ko sa buhay.

"Kaisa ng aking puso, ako po si Wado, na nagsasabing hindi natutulog ang pag-ibig 24 oras." Dahil kahit pagtulog ko ng mahimbing, naaappreciate ko.

Isa ngang chick flick jan!

This friend of mine

 Dahil inggit ako sa buhay niya. Now he and his family are in Greece, celebrating the end of May I guess. 

I keep telling myself that wanting something that you do not have can sometimes be unhealthy. Work with what you got. On repeat. 

Well, he's got a perfect family, and clearly I do not.

Yesterday during one of our activities at the workshop, we were asked to play roles of reporter and "artista". I played artista and told my partner Anna everything about me. In 19 minutes, I was all about my dad and his issues with me. I've never felt so comfortable talking about my secret to one stranger, and eventually to the entire room. 

I guess being an open book helps create good stories. 

New Direction

Well I've been doing a lot of thinking lately, and it didn't do me any good. It only made me regret the things that I have today. So just like the time when I lost my faith in God, I have to look for the reasons why I chose the life I have right now.

I so fucked.

RANDOM update

Today, I went to visit a family friend at the hospital. They're not financially blessed, so they're staying at a public hospital. Walked through open wards and patients fanning themselves to comfort. If I would be checked in here, I don't think I'd feel better. 

My Tita Fely has bruises all over her body, been bed-ridden for two months now. But despite her weak body, she managed to keep her rock and roll attitude. 

ME: Ano gusto mong kainin?

TITA: Chicken curry.

She could hardly speak, so most of her response came in soft whispers. 

ME: Eh hindi ka naman nakakanguya eh. Wala kang ngipin.

TITA: sinong may sabi?

And then she opened her mouth and gave me a toothless smile. 

Everyone in the room laughed. 

Before we left, I promised to bring her the chicken curry she wanted once she gets out of the hospital. 

She agreed to get better for me. 

ME: Kitakits!

TITA: Kitakits.

And she gave me a struggling wave that lasted for at least thirty seconds. 

***

Today, I looked back on my past loves. Nagtapat kasi sakin yung officemate kong bakla, na mahal na mahal daw niya ako. At binabasa din niya itong blog ko, so good luck naman sa iyo. LOL. Sinabi niya na sa hierarchy daw ng pag-ibig sa buhay niya, kasama ko daw ang nanay niya sa number one. Inexplain niya sa pamamagitan ng mahahabang text messages kung bakit. Narealize ko sa gitna ng frustrations niya sa buhay, parang familiar. 

Then it hit me, ah, nanggaling na ako doon, twice. Isa nung highschool, isa nung college. May dalawang tao din akong pinantay sa nanay ko. Eventually, I gave up dahil hindi ako sanay na humahabol. Ako madalas ang hinahabol. Hindi ako sanay na hind makuha ang gusto ko. Pride din ang nagpalaya sa nararamdaman ko para sa kanila. Yung isa, working girl na sa makati, yung isa naman, nasa ibang bansa na.

Good.

Narealize ko din kung gaano ako kalakas. Dahil nalampasan ko ang stage na yun sa buhay ko. Na hindi ko inakalanag matatanggap ko. Yung pakiramdam na buo na yung future ninyong dalwa sa utak mo, hanggang kamatayan na. Good job Wado!

***

So nasa ospital nga ako kanina, namiss ko yung mababaw kong pangarap dati. Sabi ko, gusto kong tumira sa isang maliit na kwartong gawa sa kahoy, tapos papasukin ng street lamps mula sa labas yung kwarto ko sa gabi, orange. Tapos maninigarilyo ako habang umiinom ng Red Horse, habang nagsusulat ng blog.

Hindi ko sinasabing ayaw ko ng buhay ko ngayon, gusto ko din yung pagtatravel ko sa ibang bansa, kain sa mamahaling resto, bili ng magagandang damit at sapatos. Pero one side sa buhay ko, gusto maging simple.

Gusto kong mag photowalk sa Ermita gamit ang film camera na bigay ng tita ko. Ipiprint ko at ididikit sa pader kong kahoy. Pipicturan ko ang syota kong tulog sa kama ko, uubusin ko ang 36 shots ng film camera ko sa kanya. Gagawan ko siya ng album.

Sasakay kami ng bus papuntang Vigan, tren papuntang Bicol, RORO papuntang Palawan. Bibili kami ng apartment at doon papalakihin ang anak namin. Dalawa.

Shit. Namiss ko ang mga simple kong pangarap.

Anong nangyari?

RANDOMS.