This is what I've been doing a lot lately. Gone are the days where I find happiness in everything. Maybe it's because I've met my kryptonites. And it's killing me fast.
Blue Kryptonite goes to work.
Work has been really demanding a lot from me lately. Time, energy, brain cells, emotion. All of these are drained out of me after every shoot. And as if to aggravate the situation, some people from work are not making it easier for me. Mayabang na ako, pero ang daming bakla na nagkakagusto sa akin na minsan, natatakot ako kung tama pa bang pakisamahan ko sila o maging suplado na lang at kainisan sa trabaho. Gusto kong makasundo ang lahat ng tao sa work, pero hindi ako pwede maging friendly. The irony.
May ilan namang tao sa work na pinepersonal ako dahil siguro sa insecurities na natitrigger ko sa loob nila. Eto na lang, hindi sukatan ang tagal mo sa trabaho para masabing magaling ka. Maaaring magaling ka nga sa mata mo, pero minsan, aminin natin, mas magaling ako (magdala ng sitwasyon). =)
red Kryptonite goes to friends
I haven't seen a lot of them lately and I miss them so much. Puro na lang ako work at lovelife na minsan, hindi na ako nagiging ako. Gone are the days na umuuwi ako ng lasing, ng bumabangka sa kwentuhan, ng tumatawa ng malakas ng walang totoong dahilan. Although I've made some good friends at work, siyempre, iba pa din yung mga barkada mo talaga. gustohin ko man sila isingit sa schedule ko, demanding ang work, pati ang lovelife.
Yellow Kryptonite goes to family
My mom visited the other day, for two days. Both days I was out because of a location shoot. I didn't get to see much of her, just a simple hi-hello and a kiss. And while working, it frustrates me that my mom is at home worried sick about my health for not getting decent sleep because of work. I was up almost 40 hours and working. She seriously wants me to get another job, with normal working hours. She doesn't care about the money I'm making, she just cares about me. Moms are like that no? I cried not because I was hurt, but because I was tired.
If I wasn't as big as I am now, I'd hug my mom, cry for five minutes, hug her even tighter and tell her, "ma, pagod na ako." But I'm too ashamed to do that. I wasn't raised to be sweet, and clingy. I was raised to become a strong and powerful person. So I just call her every now and then, tell her I'm doing fine. The rest of the pain, I deal with myself. kaya ko naman eh, hangga't kaya.
Never has my mom interfered with my decision-making, only this one. Work's adjusting pretty well on my clock naman lately, I just don't know how long this will last. I get tired, yes. But it's better than doing nothing. Singapore offer is still up for grabs, and it's getting warmer as I count the days. I'm finding great reasons to stay sa work. Joselle, Maki, mom Faye, Ynah, Ms. TR, Ms. Yvette, Kuya Jonard, the MIB's, Kuya Aldrin, the friendly drivers, sa catering people, people from the canteen who surprisingly knows my name, the lady guards. Lahat sila, mahalaga na sa akin. =)
kakapit ako hangga't kaya. Just help me Lord. At utang na loob, sana mamatay na ang mga taong nakikielam sa trabaho ko at hindi naman ginagawa ng maayos ang trabaho nila. yun lang pows.
Wednesday, July 14, 2010
Dinhi sa Akong Tupad (Here Beside Me)
DINHI SA AKONG TUPAD
ni: Wado Siman
Namumula ang mga mata ni Estrel nang magising mula sa isang panaginip. Kapos sa hininga at ngimi ang buong katawan sa pinaghalong pawis, lamig at kaba. Dali-dali niyang kinuha ang kanyang diary mula sa ilalim ng kama at nagsimulang magsulat.
Dear Bes,
Hindi ko maipaliwanag ang panaginip ko ngayon-ngayon lang. Iniwan na daw akong tuluyan ni Rogberto. Sa tuwing makikita ko siya na malayo sa akin, sa tuwing lalapitan ko siya ay bigla na lamang siyang maglalaho. bakit ganoon Bes? Anong nais ipahwiatig ng panaginip ko? Natatakot ako. Samahan mo lang ako Bes.
Nagmamahal, Estrel.
**
Kinaumagahan ay tinungo agad ni Estrel si Rogberto at saka ikinuwento ang kanyang panaginip.
"Panaginip lang yan Es, wag mong pansinin."
May ilang gabi pa na paulit-ulit ang nangyayari sa panaginip ni Estrel. Bawat araw, mas lumalayo ang imahe ni Rogberto. hanggang sa isang gabi pagkalipas ng isang linggo, tuluyan na niyang hindi makita ang irog.
"Rogberto, hindi na kita makita sa panaginip ko. Hindi ko alam kung bakit ko ito nakikita sa panaginip ko, natatakot ako. Gihigugma ko ikaw Rogberto, nahadlok nako layo ka sa ako. (Mahal kita Rogberto, at natatakot akong malayo ka sa akin)."
"Estrel, yang damgo nimo, damgo lang. Dungon nimo ako..."
Rogberto, hindi naman lalabas yun sa panaginip ko kung wala-wala lang."
"Ano ba ang dili mo masabot, ha? Anong gusto mong himo nako? Hunong nimo damgo? Minaw ka sa ako Estrel,gihigugma ko ikaw, buong kasing-kasing. Mas maniniwala ka na ngayon sa panaginip mo keysa sa ako? Putang-ina Estrel."
"Sorry Rogberto, napapadals lang kasi eh, parang totoo na yung mga damgo nako."
"O, eto mas totoo..."
Namimilog ang luha sa mga mata ni Rogberto.
"Rogbe...bakit ka...?
"Nahihirapan na ako patunayan sa iyo kung gaano kita kamahal. Kahit wala naman akong ginagawang daotan, lagi mo pa din ako pinagbibintangan. Mahal kita, pero ang tingin mo sa pag-ibig ko ay pawang pagtataksil. Wala na sa ako yan Estrel, hindi ko na alam kung paano pa patunayan sa imo ang pagmamahal ko. Nakakapagod."
"Sinasabi ko na nga ba, magkakatotoo ang panaginip ko."
"Hindi sana Estrel, ginawa mong totoo."
WAKAS
ni: Wado Siman
Namumula ang mga mata ni Estrel nang magising mula sa isang panaginip. Kapos sa hininga at ngimi ang buong katawan sa pinaghalong pawis, lamig at kaba. Dali-dali niyang kinuha ang kanyang diary mula sa ilalim ng kama at nagsimulang magsulat.
Dear Bes,
Hindi ko maipaliwanag ang panaginip ko ngayon-ngayon lang. Iniwan na daw akong tuluyan ni Rogberto. Sa tuwing makikita ko siya na malayo sa akin, sa tuwing lalapitan ko siya ay bigla na lamang siyang maglalaho. bakit ganoon Bes? Anong nais ipahwiatig ng panaginip ko? Natatakot ako. Samahan mo lang ako Bes.
Nagmamahal, Estrel.
**
Kinaumagahan ay tinungo agad ni Estrel si Rogberto at saka ikinuwento ang kanyang panaginip.
"Panaginip lang yan Es, wag mong pansinin."
May ilang gabi pa na paulit-ulit ang nangyayari sa panaginip ni Estrel. Bawat araw, mas lumalayo ang imahe ni Rogberto. hanggang sa isang gabi pagkalipas ng isang linggo, tuluyan na niyang hindi makita ang irog.
"Rogberto, hindi na kita makita sa panaginip ko. Hindi ko alam kung bakit ko ito nakikita sa panaginip ko, natatakot ako. Gihigugma ko ikaw Rogberto, nahadlok nako layo ka sa ako. (Mahal kita Rogberto, at natatakot akong malayo ka sa akin)."
"Estrel, yang damgo nimo, damgo lang. Dungon nimo ako..."
Rogberto, hindi naman lalabas yun sa panaginip ko kung wala-wala lang."
"Ano ba ang dili mo masabot, ha? Anong gusto mong himo nako? Hunong nimo damgo? Minaw ka sa ako Estrel,gihigugma ko ikaw, buong kasing-kasing. Mas maniniwala ka na ngayon sa panaginip mo keysa sa ako? Putang-ina Estrel."
"Sorry Rogberto, napapadals lang kasi eh, parang totoo na yung mga damgo nako."
"O, eto mas totoo..."
Namimilog ang luha sa mga mata ni Rogberto.
"Rogbe...bakit ka...?
"Nahihirapan na ako patunayan sa iyo kung gaano kita kamahal. Kahit wala naman akong ginagawang daotan, lagi mo pa din ako pinagbibintangan. Mahal kita, pero ang tingin mo sa pag-ibig ko ay pawang pagtataksil. Wala na sa ako yan Estrel, hindi ko na alam kung paano pa patunayan sa imo ang pagmamahal ko. Nakakapagod."
"Sinasabi ko na nga ba, magkakatotoo ang panaginip ko."
"Hindi sana Estrel, ginawa mong totoo."
WAKAS
Saturday, July 3, 2010
Skinny fail
Bought new pants with my sweldo.
But obviously not this friggin’ tight fucked-up pants!
Lahat halos ng pinuntahan kong shops, puro ganito na ang pantalon! Bwiset.
This is a modern chastity belt that suffocates your thing until it runs out of air.
Bakit ang daming nagsusuot ng ganito!?
Hirap gumalaw eh. Gah!
Rainy Season
"Manong, iiyak lang muna ako, pwede?"
It was a long trip from Novaliches, to Morato, to C-5. Lucky I got a kind cab driver who willingly waited for me as I did my tasks for the day.
I hate the feeling- Despite doing everything right, things turn out wrongly because of other people. And you get blamed for it. And it's no coincidence, it's a habitual recurrence. And I'm growing tired of it.
My week has been flooded by rain. Of disappointing people and of heartaches.
Tonight decides my future. I hope I make the right decision.
It was a long trip from Novaliches, to Morato, to C-5. Lucky I got a kind cab driver who willingly waited for me as I did my tasks for the day.
I hate the feeling- Despite doing everything right, things turn out wrongly because of other people. And you get blamed for it. And it's no coincidence, it's a habitual recurrence. And I'm growing tired of it.
My week has been flooded by rain. Of disappointing people and of heartaches.
Tonight decides my future. I hope I make the right decision.
Subscribe to:
Posts (Atom)