Salisi

Paano kung yung taong para sa iyo, hindi mo pwedeng makita?

Tinakda kayo ni tadhana, pero hanggang plano lang, na kayo, pero hindi magiging kayo.

Sinulat nila ang love story ninyo na punong-puno ng muntikang pagkikita, pero hanggang dun lang. 

Papasok ka ng mall, papalabas naman siya.

Kasal ng ate ng barkada mong simbahan ang inattendan mo at siya naman sa reception. 

Yung nagpa-gas ka ng sasakyan at nag-aabang siya ng jeep sa kanto. 

Ganun ang love story ninyo, hindi talaga nila tinapos. 

Hahanap ka na lang ba ng iba, o tatanggapin mo na lang na ganito talaga minsan si tadhana.

Magtataka ka din kasi na ang daming pumapasok sa isang relasyon, pagkatapos maghihiwalay din naman pala. 

Magugulat ka na lang talaga kay tadhana. Yung tipong iisang hangin sa iisang kwarto na lang ang hinihinga ninyong dalawa, hindi man lang kayo nagkita sa mata. 

Mahal, kamusta?

Pansinin mo ako, mahal.

Tulad nung pansin na binibigay ko sayo.

Kamustahin mo ako, mahal.

Na parang kailangan ko marinig ang tinig ng boses mo.

Payakap ulit, yung tulad nung dating sobrang higpit.

Kamusta ka mahal, nakikita mo pa ba ako?

Alam kong mahal mo ako, sabi mo diba?

Pero mahal, yung love language ko, gawa hindi salita.

Kaya mo ba akong mahalin,

sa paraang alam ko? Sa pag-ibig na alam ko?

Isang taon na tayo mahal.

Kamusta, tayo?

Nagmamahal, mahal.

Peter Pan syndrome

May nabasa akong article about people being afraid to grow up, to take on responsibilities, pay bills. They call it the Peter Pan syndrome.

‘If you read the newspapers, all you hear is that young people’s lives have never been as horrible as today — which basically requires historical amnesia, because that is not the case. Recession and economic depressions have happened across the past century but, in my generation, the important thing was that you struck out on your own — even if you faced serious economic hardships and you were broke all the time. Now people make excuses,’ he says.

Read more: http://www.dailymail.co.uk/news/article-2176281/Generation-refuse-grow-No-mortgage-No-marriage-No-children-No-career-plan-Like-30-somethings-Marianne-Power-admits-shes-.html#ixzz49gygCX1b
Follow us: @MailOnline on Twitter | DailyMail on Facebook

Naisip ko na ako yung kinakausap ng article na yan dahil una, wala pa sa isip ko ang mag-asawa. At komportable ako sa puder ng nanay ko. Nagpapanic ako everytime someone younger than me gets married, or kahot mga ka-batch ko eh kinakasal. Nakakapanic kapag nabubuntis ang kaibigan mo when in fact ganung edad din naman ang nanay ko nung pinanganak niya ako.

Ayoko sabihing may mali sa generation namin, pero may nagbago. At sigurado akong nandun ako sa braket ng ayaw tumanda. I need to talk to someone, set my sails straight once and for all. Pagod na din ako making all sorts of excuses.

Let's open that motherfucking Wadoughs Cafe na.

Birthday month coming up

I lost the drive to dream about small things, because God gave me bigger dreams to dream about. A commissary for Wadoughs, a new car, my own place. I don't think I can come up with a birthday wishlist na kayang ibigay sa akin ng mga tao sa paligid ko, lahat medyo AKO na dapat ang nagbibigay.

I am a grown up. Yung mga kasabayan ko sa buhay, nagsisipag asawa na. I focus so much on work, parang hindi ko na nabibigyang-pansin yung iba kong priorities. Or baka naman kasi priority ko talaga ang work. Ewan.

Lord, isang pagbabago naman sa buhay ko ngayong June 22. Yung masayang walang katulad. <3 p="" salamat="">

Change is good

Nagtalk ako sa La Salle last week, at nagulat ako sa tanong ng isang student, pero masnagulat ako sa sinagot ko.

"Ano po ang biggest failure na naencounter ninyo sa work and how did you overcome it?"

Mahirap kasi icategorize ang salitang failure. Kadalasan kasi, hindi ko siya nakikita as failure dahil lagi namang may opportunities to correct it. Or baka midway ka pa lang sa process, and this "failure" per se, is a crucial part of it. So sinubukan kong ibahin ang landas ng sagot ko.

"That would have to be, not starting when I felt like I should start. Walang right time for a business I think. Lalo na ngayon that we have access to almost everything. The tools are there, we just need to man up and utilize them. Tomorrow will already be a day too late."

Natuwa naman yung bata sa sagot ko, ako hindi masyado. Well, wala din kasi akong masagot talaga. I never felt I failed.

I wanna lose weight. Napipikon na ako sa negative news on tv, and seeing this huge layer of fat sa tyan ko, doesn't help the situation. kung may abs siguro ako, baka mas gumaan pakiramdam ko about certain things. But yeah, I'm fat like a cow. So I'm gonna change soon. April. Itaga na natin sa bato.

Ang init by the way.

Tanga

haha.

Gusto ko sapakin yung sarili ko every time tinatamaan ako ni kupido. Yung nagkakaron ka ng sarili mong mundo na naiiisip mong totoo ang forever. Yung sarado na yung puso mo sa ibang tao dahil kala mo nakita mo na yung THE ONE. Yung ang lakas ng loob mong magbigay ng love advice sa ibang tao dahil napaka-ideal ng relationship niyo. Lahat ng trips ninyo, Instagram worthy, at buong tropa mo, supportive. Ulol.

Don't get me wrong, in love pa din ako hanggang ngayon. Hindi na lang ako talaga naniniwala sa forever. Sa dami ng breakups na nakikita ko online, lalo na coming from the sweetest couple na hindi makabasag-pinggan ang posts, naghihiwalay din pala. So yeah, posible ang mainlove kahit hindi ka naniniwala sa forever.

Pinagusapan namin yung linya sa Love of Siam, tungkol sa possibility of loving someone and not being afraid of losing them. Dahil kasi parte ng buhay ng isang tao yung losing people to death, to another person, to destiny. Basta losing is constant. Parang mahirap kung iisipin mo. Love someone and not be afraid of losing them? Pano mo mamahalin yung tao na ganun ng buo? Hirap.

But I think tulad ng maraming bagay, love has its downsides too. Losing people probably is the toughest. Pero sa tingin ko ang mahalaga eh yung mga matututunan mo dun sa tao na yun. Yung purpose kung bakit mo sila nakasama for that specific time of your life. Hindi man ako naniniwala sa forever, I believe in purpose. And I think God will not waste your pains, lahat ito bahagi ng mas malaking plano. So sa bawat tao na nakikilala ko, I look for purpose. And with that, mas pinapahalagahan ko ang relasyon namin.

Little moments.

I think life is made up of little moments. Walang big moments talaga. Yung totality ng life yung big moment, yung kabuuan. Kasi magugulat ka na yung akala mong big moment, eh may mas lalaki pa pala. So maaaring big moment ito ngayon para sayo, pero bukas hindi na. sa dami ng ex ko (WOW), ahhaha! Sa dami ng ex ko na inakala kong ito na yung biggest love of my life, eh hindi pa pala. Tapos may dadating na mas: mas maunawain, mas maalaga, mas matalino. Tapos matatawa ka na lang na akala mo best na yung nasa iyo, hindi pa pala. There is always someone better. Sabihin mo din sa sarili mo yan Wado, may mas better sayo. Kaya don't take things for granted. Okay?

I just came from Singapore at medyo madami akong naisip sa buhay. Mga frustrations ko sa Pinas, sa putanginang korapsyon, at sa buhay ko ngayon in general. Madami. Bottomline. Life is short. Spend it with people that matter, people that you love. Hug your mom. Be kinder and be gentle. Travel more. Worry less. Write more.