Quotes from WSS

I was at Dusit Hotel yesterday for the corporate video shoot of World Stage.

Seeing some of the kid's parents and actually interviewing them, was quite overwhelming. They went for hours talking about parenting, while most of their kids during interview talked about life being difficult in general.

Here are some lines from our interview which I found interesting:

***
mom: she was really mad at me for sending her to the prom last night. I told her to let it go already, before.. uhmm, ganito kasi yan. 


ANGER, is the starting point. Initially, we get angry, pag napipikon tayo,..kahit sa mga petty things. Then if you let it stay overnight, it becomes UN FORGIVENESS. Day three, it becomes BITTERNESS. Later on, it becomes BITTER JUDGEMENT, until it grows BITTER ROOTS. 


So when you come to think of it, lahat yan, sa ANGER lang nagsimula. Now, when it grows roots, it's harder to let go. Kasi you'll need to asses now, ang dami mo nang conditions just to forgive yung isang bagay na galing lang sa anger, diba? 


Now my daughter was telling me last night, "mom, I think I've grown roots." (laughter)

***
Kid 1: (on writing a book) I think I don't want to write it anymore.


Us: Why is that?


Kid 1: because I don't feel like writing anymore. 


Us: Because of?


Kid 1: because of other things. It's not me anymore. Mom wants me to write it, as if everything was that simple.


Us: but last year, you were so excited about the book.

Kid 1: Because I never knew it was gonna be that difficult. 

***
Kid 2: (on going down the zip line) I was watching 9 kids go ahead of me, and then I started crying. So when I went on the zip line, I was in a depressed mode all the way down.


Us: where do you think did the fear come from?


Kid 2: heights?


Us: What did you feel after the activity?


Kid 2: I thought it went too quickly. And if I had to do it again, I would. Because I know what the worst is like. 

***

Now I will be editing their videos in a few while.  I've had lots of reflection to do after hearing some amazing lines from these wonderful people. One day with them taught me realities in life. Good and bad ones.

World Stage is indeed a daily breakthrough. =)

The Week

I'm boarding a plane to Palawan in a few hours.

The weather there bothered me though.
Flood reaching chest level over the weekend.
But I won't let anything get in the way.
Thank you Lord for giving me this six days off.
May I find You and myself in this journey.
This is my life. =)

Sumbong

WELCOME ROTONDA. EXT. DAY. Isang bunso, hila-hila sa braso ang kuya niyang siga. 


BUNSO: pinatakbo pa ako doon o! (turo sa kabilang kalye)


KUYA: Asan na yung mokong na yun? 


BUNSO: natakot yata nung tinawag kita. Umalis kasama nung iba.


KUYA: Abangan natin dito. Babalik din yung mga yun. (umupo ang magkapatid sa gutter ng kalsada)

**

E RODRIGUEZ. KANTO NG D. TUAZON. NIGHT. Isang baklang highschool na maliit ang polo ng uniform at kaklaseng tisoy na nakasando at nakasabit ang polo sa balikat. Umiiyak si bakla.


BAKLA: huhuhuhu...


TISOY: Kailan ka pa nila ginanon?


BAKLA: Hindi ko na maalala. 


TISOY: Bakit mo pinabayaang ganunin ka nila?


BAKLA: huhuhuhu...


TISOY: (himas sa ulo ni bakla, iniiwasan ang hair clip) hayaan mo, hindi ka na nila malalapitan ngayon.

**
Minsan, takot tayong humarap sa mga problema ng mag-isa lang. Minsan, ayaw natin matalo, kaya humahanap tayo ng mas malakas, at makapangyarihan na tutulong sa atin. Kadalasan, gusto lang natin magapansin. Dahil tayong mga Pilipino, mahilig sa drama. Lahat kumakampi sa kawawa. Kapag inaapi, dapat ipagtanggol. Kaya madaming galit kay Clara dahil sa pang-aapi niya kay Mara, kasi kawawa. Araw-araw, umiiyak.

Ni minsan ba, hindi natin inisip na baka defense mechanism lang ng mga kontrabida ang pang aapi at pananakit? Naniniwala ako na evil men aren't born, they are made. Men are good in nature, kahit hindi na ituro. Pero ang kasamaan, kailangan pag-aralan. Kasi, kung mali ang execution mo, maaaring masaktan ka din sa proseso. Kung mali ang panghoholdap mo, maaari kang makulong. Kung mali ang murder mo dahil nakalimutan mo ang kutsilyo sa crime scene, death penalty.

Hindi madali maging masama. It takes a lot of courage to kill a person, or to steal from someone. Kaya huwag din natin mamaliitin ang mga masasamang tao, dahil isang mabigat na pangyayari siguro ang na-encounter nila, isang loss, isang pagsubok na hindi nila kinaya. At ito ang nagtulak sa kanila para gumawa ng masama. Sila ang tunay na kawawa. Dahil wala silang masumbungan.

Maswerte na ang mga taong may nasusumbungan. Ibig sabihin noon, may handang magtanggol para sa iyo. May concern ba. May iiyak pag nasaktan ka. Nakakagana mabuhay kapag alam mong may mga taong handang tumulong at makinig.

Kaya naman imbes na galit ang isukli mo sa masasamang tao, subukan natin silang pakinggan. I've had my share of people na punung-puno ng bitterness sa mundo. Nagsisiraan, naghihilahan pababa. Nakakapagod ang ginagawa nilang plastikan sa mundo. Pero andun ako at nakinig sa bawat kwento nila sa buhay, may broken family, may baklang ayaw umamin, may unwanted child. Nakakaawa.

Naniniwala akong kaya natin baguhin ang mundo, one bad person at a time. Defense mechanism can only do so much. =)

Katsalak!!! Thump...DubDub...DubDub...

KATSALAK!

I get goosebumps whenever I hear this sound. Metals going against each other, a click, a spring ricochets, and finally another click.

I don't get why my dad carries a gun with him all the time. Whenever we go to the supermarket, to the drugstore, and even to our barber visits, he tags it along with him. It lays beside his pillow at night. So sometimes, I hate it when my dad sleeps inside my room. Knowing that any moment, that gun could go.

Politics definitely ruined the man. He's afraid to go by himself that he now has to carry a gun around for protection. Politics stole my dad's freedom, and in return gave him grudges, hate and enemies.

I swear my dad is a changed man already, but these political animals don't end their victory in winning. They make you feel sorry for trying to beat them. This is in the barangay level. Hello President Noynoy. Have you been good?

THUMP...

My mom's disease, in my opinion is getting worse. I think it's lupus, where one leg is smaller than the other.

I was shopping with her yesterday for black slacks. She never wore anything that reveals her legs. It would always be pants, or a really long skirt. Good thing Marks and Spencers was on sale yesterday, she got what she wanted.

She never told me anything about this disease. And that worries me more. The sonograms, the xray photos are my only clues. I never wanted to ask though, and maybe that's fine with her as well. Her knowing that I don't know anything gives her the relief that I shouldn't be worrying. And with me not knowing allows me to treat her like a normal person. I guess that's how she wanted things to be. To not become a burden to each other. Now that's more like my mom.

It scares me though, everytime she gets new bruises, or a cut, or sprains her elbow whenever she falls down or slips. Eventually, her one leg will have to give up, and my mom would have a hard time walking. And I would have to take care of her by then.

DUBDUB...DUBDUB...

Now there goes my heart, worried about my future.

I'll take a week off and go to Palawan to think things over, my future, career, my life in general. I'll have the world slow things down for me a bit. Connive with the universe, talk to the sea and let the breeze embrace me.

I have to start thinking about my career. One that could support me and my mom in the future. I have to think about my life, is this the path I am willing to take, in like, forever? (gay accent, lols)

In a world where anything goes, I'd like to go for those that works for me. I have been too complacent, and I think I need to move on to the next chapter. I said goodbye to teenage dreams two years ago, now I have to start thinking about the future, my future.

The first public appearance of my graduation picture. Have mercy. 

Break

Tumigil kami para sa isang CR break sa gasoline station.

Tumigil ang mundo panandali.

Inilawan ng headlights itong poster na ito.

Be over protective kamo.

Bumagal ang mundo, at saka bumilis muli.

Ganito pala ang pakiramdam ng praning.

Nakakatakot. Nakakatakot.

RANDOMS

What do you believe in?

My housemate Kuya Reggie is a devotee to the Black Nazarene at Quiapo Church. It's an annual event at the house where his wife Ate Cecille would dress him up (down rather) for the feast. He'd walk from our place here in Quezon City to Quiapo barefoot. This year marked his 5th visit and first time in five years to be able to touch the Nazarene's rope.

Over breakfast, we were able to talk about his experience during the feast.

(In Tagalog)

ME: "You get to make one wish every time you visit?"

REGGIE: "Yes."

CECILLE: "He left the house in a white shirt and went home with one of those Nazarene uniforms!"

ME: "Did you get what you wished for last year?"

CECILLE: "What was your wish?"

REGGIE: "That you get your health back. (To me) She's always been thin. And look at her now, a lot has improved!"

ME: "That's true."

CECILLE: "Why didn't you ask for us having a baby?"

REGGIE: "That's what I went for this year."

And then they looked at each other with high hopes in their eyes.

I smiled, inside.

***

I was never really an advocate to anything religious. Sure I say my own prayers once in a while or when an occasion calls for it. Nonetheless, I never really had the need for something to become as passionate as turning myself into a devotee. I believe in my saints, I just don't play favorites.

I'd like to feel the passion most of these people have for them feasts and patron saints in the things that I do. They disregard obstacles and pains just to get through these rituals of some sort, with hopes that their prayers be answered.

What if these devotees channel their passion for their saints into their families and jobs eh? With the same passion and devotion, their wishes will turn into reality on a daily basis. And feasts would have lesser participants.

Maybe that's why God made our country poor. He wanted people to grow close to Him. If only we'd prayed a little harder, worked a little better, and loved a little longer, we'd be praying for other people's intentions instead. Because by then, we are finally...happy.

Eto na ang updates

Minsan sa buhay, pakiramdam ko dumarating talaga tayo sa ganitong point. Yung pagod ka na sa mundo, dahil paulit-ulit na lang yung nangyayari, parepareho yung mga mukha na nakakasalamuha mo, bored ka sa officework, tapos lahat ng palabas sa sine napanood mo na, gusto mong pumunta ng out of the country para maiba pero wala ka namang pera, kaya lalo kang nafufrustrate.

Ang pangit ng ganung feeling, na kahit sa pagsusulat, hindi mo maexpress kung gaano ka ka-frustrated.

Nawala na din pala yung purpose ko sa buhay. Yung pagiging optimistic ko about the future. After graduation kasi, pagpasok ko sa TV5, sigurado ako na gusto kong magtrabaho sa TV habambuhay. Gusto ko makatrabaho ang mga artista, ang puyatan sa taping, ang stress sa airing at iba pa. Gusto ko din yung feeling na madaming nanonood ng show mo, tapos aabangan nila yung pangalan mo sa CBB at saka ipagmamalaking kakilala nila yun. Sabi ko noon, gusto ko mag direct. Ngayon, parang ayaw ko na.

The problem with tv production, hindi mo maramdaman yung progress. Sure, TV5 is a growing network. Pero hindi naman kasi TV5 perse ang gusto kong tumbukin kundi ang tv production mismo. Wala kasi siyang gradual process unlike sa pelikula na inaabot ng months, o years ang paggawa. At ang final output mo eh yung kabuuan nung pelikula.

Sa mga architects, kapag nabuo na nila yung bahay, mag fulfillment kang mararamdman.

Sa mga duktor, bawat operasyon na successful, fulfill.

Sa mga lawyer, bawat kasong naippanalo, fulfill.

Sa mga piloto, new destinations, fulfill.

Laging may bago, hini siya routinary. Hindi paulit-ulit.

The thing with TV kasi, tulad ng show na hawak ko, every week ay may pinapalabas kami. So kung mag eedit ka ng isang episode, pag pinalabas na siya ng Tuesday, tapos na ang entire week's hardwork mo, at magsisimula na naman ang panibago. Wala kang oras para maappreciate yung victory nung nagdaang episode. Walang moment para i-admire yung magnificence ng script, ng shots, ng editing. Kasi mabilis lang dapat ang lahat. Dahil sa dami ng kalaban na channels, at maikli lang ang attention span ng audience, kailangan ibigay mo lahat.

Hindi ito tulad ng indie na pwedeng single shot throughout the film, five minutes mong ibabad ang isang eksena na walang nagaganap. Sa bilis halos ng pangyayari, hindi mo na namamalayan ang ganda ng gawa mo. Payof na lang siguro pag TV ay ang mataas na ratings. Doon mo mararamdaman ang appreciation ng tao para sa palabas mo. And of course, ang mataas na sweldo. Next topic.

***

Naka mindset na kasi ako na eto yung gusto kong trabaho. Direk Wado. Yan ang chant sa utak ko sa tuwing nagtatrabaho ako. Now that I lost all enthusiasm for the industry, nawalan ako ng kalalagyan sa mundo. Kasalanan ko din siguro na nag settle ako sa isang bagay lang ng ganito kaaga. Masyado pa akong bata para magdecide kung ano ba talaga ang gusto ko sa buhay. Now, I'm at the starting line.

Siguro, on a positive note, okay na din ito. Na magdedecide ulit ako kung anong gusto ko sa buhay. At least mas may alam na ako unlike noong unang sabak ko na wala talaga akong alam sa kung anong gusto ko. Ngayon, sigurado na ako, na hindi ako pang tv production (at least sa Pilipinas). Hindi ko kaya ang powertrip ng mga artista, ng mga nasa posisyon, ng mga "haligi" ng industriya. Hindi ko kaya ang pressure, ang demands. Hindi ko din ramdam ang payoff ng ginagawa dahil din sa bilis ng pacing. Paano pa kaya kung daily ang show ko, mas lalo akong malulungkot.

Para sa isang tao na carefree, hindi ko dapat iniisip ang mga ganitong bagay. Dapat nga eh matuwa pa ako sa once a week kong pagpasok. More time to myself. Pero dahil nag-aalala din ako para sa future ko, kailangan kong isipin kung nadedevelop ba ako sa ginagawa ko. Kung gumogrow ba ako bilang professional. Kung kaya ko bang bayaran ang P120,000 monthly ng condo. Kung makakaipon ba ako para sa sarili kong kotse. Kung kaya ko bang maging bangka sa isang social event na hindi puro chismis ang tanong nila at kwento ko. Totoo nga yung sabi ng ilan, nakakapudpod ng skills ang tv, unless nasa creatives ka. Kasi lahat, may format. Walang personal touch.

Kung gusto ko talaga mag tv, kailangan buhayin kong muli ang libog para dito. Kailangang ma-enlighten mula sa mga taong nagdala sa akin dito in the first place: si Chinno na dating Star Cinema na ngayong adver na sa Singapore, si Mam Faye na TOMCAT adviser at nanay-nanayan ko sa UST noon at ngayon ay EP ko na sa show ko sa TV5, si Sir Arce na nag groom sa akin mula grade 4 hanggang highschool na ngayon ay kasama na ni Lord, ang UST na nagsabing magaling daw ako bilang media student. Kailangan kong balikan yung mga reason kung bakit ko isinuko ang pagiging piloto ko na ambisyon ko mula nung matuto akong magsulat sa slambook.

Aalis ako bago matapos ang buwan na ito. Isang linggong soul searching ang naghihintay sa akin. Hahanapin ko muna ang sarili ko, pagkatapos ay babalikan ko kayo.

Salamat sa lumalaking bilang ng mga nagbabasa at sumusuporta. Secret blogsit ko kasi ito, paano ninyo nalaman? mga adik. ahahaha! Salamat ulit!

Dahilsa nature ng trabaho ko, isa na siguro ito sa mga perks. Ang maging kaibigan ng mga celebrity. (with FHM January covergirl Carla <3)

Sa Muling Pag-alon

Isang maikling kwento ni: Wado Siman

Alas-singko na ng hapon nang magpasiya si Cecille ligpitin na ang pagkain. Naisip niya kasing baka madami ang huli ngayon sa laot kaya’t gagabihin na naman ng uwi si Ariel. Pinagpag niya ang buhangin mula sa banig na ginamit niyang panlatag at saka isinilid sa loob ng basket kasma ang iba pang pagkain.

Malamig ang gabing iyon, malakas ang hangin maging ang alon. May pangamba si Cecille na baka mapahamak si Ariel sa dagat dahil sa masamang panahon, subalit mas tiwala pa din siya sa kasanayan ng asawa sa mga alon. May ilang beses na ding naipit si Ariel sa gitna ng bagyo habang nasa trabaho, subalit maliliit na gasgas at galos lamang ang natatamo niya. Ganoon na lamang ang pagmamahalan ni Ariel at ng dagat. Minsan nga, nagbiro pa si Cecille na kung papipiliin si Ariel sa pagitan ng dagat at sa kanya ay baka ang dagat pa ang piliin nito.

Madalas ay kinakausap ni Ariel ang dagat. Ikinukwento niya dito ang pinagdaanan nilang mag-asawa; na bagamat hindi mabiyayaan ng anak ay walang bahit pagdaramdam ang mag-asawa sa Maykapal. Masaya at kuntento sila sa simpleng pamumuhay na ipinagkaloob sa kanila; isang maliit na kubo, tatlong beses sa isang araw ay may nakahain sa hapag kainan- wala na silang hihilingin pa.

Pag-uwi ni Cecille sa bahay ay nagpasiya na siyang maghanda ng hapunan. Bawat gayat sa sibuyas ay nagpupuslit siya ng tingin sa bintana, umaasa sa pagdating ni Ariel. Subalit tapos na ang ginisang kalabasa ay bakante pa din ang posteng pinagtatalian ni Ariel ng kanyang bangka.

Nakahain na ang lamesa para sa dalawa. Sumipol ang hangin sa labas at tinangay ang paboritong damit ni Cecille papalaot, hindi na niya ito tinangkang habulin pa. Regalo ito ni Ariel noong unang taon nilang pagsasama. Bagamat mahalaga, hindi nagawang habulin pa ni Cecille ang blusa dahil na din sa matinding pagod.

Humampas ang pintuan sa kawayang pader ng bahay dahil sa lakas ng hangin. May ilang pirasong agiw mula sa anahaw na kisame ang dumapo sa ulam ng mag-asawa. Nasulyapan ni Cecille ang basang-basa na si Ariel na abala sa pagtatali ng bangka sa poste. Yumuko na lamang si Cecille at nagpatuloy sa pagkain.

Matapos ang hapunan ay nahiga na si Cecille sa kwarto.

“Gusto mo ba ‘tong pag-usapan?” tanong ni Ariel.

Bagamat taliwas sa ibinubulong ng puso ay pinilit ni Cecille na huwag sagutin ang tanong ng asawa. Pumikit na lamang ito at itinago sa unan ang nangingilid na luha.

“Pangako, babalik ako…” sabi ni Ariel habang dahan-dahan niya dinampi ang labi sa pisngi ng asawa. Si Cecille naman ay mas siniksik ang sarili sa nag-aalangan niyang kumot at humikbi ng palihim.

Bigong tumalikod si Ariel sa asawa at nagpasiyang tumungo na sa palengke upang ilako ang mga nahuli niya. Hinipan niya ang apoy ng lampara bago umalis tulad ng nakagawian niya.

Nagising si Cecille mag-aalas dose at napansin na wala na ang sindi ng lampara. Nilingon niya ang mga bintana na pawang naka-kandado. Sa dilim, kinapa niya ang posporo sa tabi ng batong kalan.

May luha niyang sinindihan ang lampara at dinala ito papalabas ng bahay. Umupo si Cecille sa buhangin kung saan niya madalas abangan ang pagdating ni Ariel. Sa may bandang gitna ng dagat ay napansin ni Cecille ang kanyang paboritong damit na nagpapatangay sa alon. Bagamat madilim ay litaw ang kakaibang ningning ng damit na iniregalo ni Ariel. Sa itaas nito ay may bituing namumukod-tangi sa lahat ng mga bituin noong gabing iyon. Malaki at maliwanag ang kislap ng bituing iyon. Nagpahid ng luha si Cecille at saka nag-tanggal ng tsinelas.

Alas-singko na ng hapon nang magpasiya si Cecille ligpitin na ang pagkain. Pinagpag niya ang buhangin mula sa banig na ginamit niyang panlatag at saka isinilid sa loob ng basket kasma ang iba pang pagkain.

Pag-uwi ni Cecille sa bahay ay nagpasiya na siyang maghanda ng hapunan. Bawat gayat sa sibuyas ay nagpupuslit siya ng tingin sa bintana, umaasa sa pagdating ni Ariel. Subalit tapos na ang ginisang kalabasa ay bakante pa din ang posteng pinagtatalian ni Ariel ng kanyang bangka.

Nakahain na ang lamesa para sa dalawa. Sumipol ang hangin sa labas at tinangay ang paboritong damit ni Cecille papalaot, hindi na niya ito tinangkang habulin pa. Regalo ito ni Ariel noong unang taon nilang pagsasama. Bagamat mahalaga, hindi nagawang habulin pa ni Cecille ang blusa dahil na din sa matinding pagod.

Humampas ang pintuan sa kawayang pader ng bahay dahil sa lakas ng hangin. Umaasa siyang matatanaw na ang asawang matagal na niyang hinihintay, subalit ang matinding sipol pa rin ng hangin ang naglalaro sa labas ng bahay. Tumayo na lamang si Cecille at isinara ang pintuan.

Matapos ang hapunan ay nagpasiya nang mahiga si Cecille sa kwarto.

Damang-dama ni Cecille ang pananabik sa asawa. Ang mahigit isang taong paghihintay niya sa pangako ni Ariel ay binibigo ng bawat sawing pag-alon.

Ang malalamig na gabi ay ipinipikit na lamang niya sa pag-asang isang umaga ay makikita niyang muli ang asawa sa kanyang tabi, tulad ng nakagisnan nila.

Ang kanyang mga luha na nagpupumiglas sa pagod niyang mga mata ay hindi paawat sa pagdaloy sa pisnging matagal ng hindi nadadampian ng labi. Sa maikling kumot, pinilit niyang pinagkasya ang mga hindi napunan ni Ariel bago ito mawala sa dagat.

Nagising si Cecille mag-aalas dose at napansin na wala ng sindi ang lampara. Nilingon niya ang mga bintana na pawang naka-kandado. Sa dilim, kinapa niya ang posporo sa tabi ng batong kalan.

May luha niyang sinindihan ang lampara at dinala ito papalabas ng bahay. Umupo si Cecille sa buhangin kung saan niya madalas abangan ang pagdating ni Ariel. Sa may bandang gitna ng dagat ay napansin ni Cecille ang kanyang paboritong damit na nagpapatangay sa alon. Bagamat madilim ay litaw ang kakaibang ningning ng damit na iniregalo ni Ariel. Sa itaas nito ay may marikit na bituing namumukod-tangi sa lahat ng mga bituin noong gabing iyon. Malaki at maliwanag ang kislap ng bituing iyon. Nagpahid ng luha si Cecille at saka nag-tanggal ng tsinelas.

Mariin niyang sinundan ang blusang iniregalo sa kanya ni Ariel habang ito’y nag-paagos papalayo sa kanilang bahay. Pumikit si Cecille at huminga ng malalim sa huling pagkakataon. Rumagasa ang tatlong magkakasunod na alon at humampas sa kinalalagyan ng tsinelas ni Cecille. Mula noon ay hindi na muling nagpakita ang bituing marikit.

Bilasa ang isang binatilyo habang patuloy sa pagsasagwan ng iiktad-iktad niyang bangka. Bakas ang damagang pagluha sa namumugto niyang mga mata. Makapal na ang kanyang bigote at payat na ang pangangatawan. Walang lamang isda ang banyera niya sa bangka.

“Pinilit kong mabuhay dahil…para sa iyo.”

Nilabas ni Ariel ang banig at inilatag sa buhanginan. Pinagmasdan niya ang dagat, at pilit tinatanaw ang hangganan nito. Sabay sa pagpahid ng luha ay ang mahigpit niyang kapit sa blusang saksi sa isang taon ng magandang samahan, at pinatid ng isang taon ng puspusang paghihintay.

“Gaano ba kahirap ang maghintay?”

 Sa may dagat, naupo si Ariel, naghihintay, umaasa, nananabik…para sa muling pag-alon.

One on One with Superman

Script by: Wado Siman

Hinintay ni Superman makalampas ang dalawang babae bago siya lumabas mula sa likod ng basurahan sa may likod ng Finns Avenue. Nang humupa na ang iyak ng mga ito ay agad siyang nagpalit ng damit, at umakyat sa rooftop ng apartment ni Mrs. Collins gamit ang fire exit ladder.

Nakita niyang nakasandal ang panganay na anak ni Mrs. Collins sa likod ng chimney.

"Pete?" Usisa ni Clark.

"Umalis ka dito, wala kang kwenta!"

"Paano mo naman nasabing..."

"Nakita ko yung ginawa mo kanina! Hindi mo sila tinulungan! Wala kang kwenta!"

"Ha?"

"Humihingi sila ng tulong diba? Bakit hindi mo tinulungan?"

"Ganyan ba ang inaasahan ninyong lahat mula sa akin? Ang tumulong sa lahat ng oras?"

"Eh ano pa at tinawag ka naming Superman, diba?"

"Kung ikaw ba ang nasa posisyon ko, tutulungan mo sila?"

"Kung alam mo lang kung gaano ko kagustong maging Ikaw..."

"Maging ako?"

"Oo, si Superman. Ikaw ang laging bida sa dyaryo, sa tv, sa radyo! Sa lahat. Sa school namin, ikaw laging pinag-uusapan."

"Hindi iyon ganoon kasimple!"

"Hindi ko lang maintindihan kung bakit ka sumusuko sa responsibilidad mo ngayon..."

" nagpapakatao lang ako."

"nagpapaka-tao? Naririnig mo ba ang sarili mo Superman?"

" Noong nasa Smallville pa ako, napasakamay ako ng mga taong may ginintuang puso, tinuruan ako ng mga magulang ko ng mabuting asal. Sabi nila, kailangan ko daw tumulong sa kapwa, at huwag daw hihingi ng kahit anong kapalit."

"Wala namang mali doon ah..."

"Wala akong hinangad na iba kundi ang maging normal na tao, tulad mo, tulad ninyong lahat. Noong bata pa kasi ako ay nakakitaan na ako ng kakaibang kakayahan. Buong akala ko, normal sa inyong mga tao ang tumulong sa kapwa. Ganoon kasi ang mga tao sa Smallville, nagtutulungan. Pero pagdating ko dito sa Metro, lahat nagbago. Ang tao mismo ang gumagawa ng paraan para kailanganin nila ang tulong."

"Kasi alam nilang darating..."

"Oo, dahil alam nilang dadating ako at ililigtas ko sila. Pero hindi ganoon ang takbo ng buhay Pete. Hindi sa lahat ng oras andun ako."

"Pero kanina, andun ka, at wala kang ginawa!"

"Paano kung wala ako doon kanina? Maiisip mo pa din bang hindi dapat nahold-up yung mga babae?"

"Hindi...pero ang point ko, andun ka, at wala kang ginawa!"

"andun ka din naman kanina Pete, at ikaw, wala kang ginawa."

********

The World Stage Superstage team.


Me wearing a Superman shirt. Kasi minsan, ako si Superman. ahahah!


See you guys soon! Hello Malaysia!

Repost

I visited my old blogsite and saw this entry titled SELF MAPPING. I don't know what inspired this entry, but I can somehow relate to it at this very moment. If this is the start of a cycle, where I have to go through the things I went through before, I'd stop right here, right now. 

I'm in the middle of nowhere, again. Damn.

Here's the entry:

I came upon a map while cleaning my room the other day. I presumed it was a treasure map, the “X” mark, the trails, the danger zones, were all clear and present. I barely noticed its well-defined sketch since I was more concerned on the moldering piece of paper at hand.

Earlier this morning, I tried to work on the map. I deciphered the codes and answered the riddles that were essential for the quest. I astonishingly finished it before lunchtime. Amazed at my own mind power, I decided to reward myself with a short nap under the oak tree.

It was sunset when I woke up. I felt a strange sensation around my feet that I can barely move them from its unperturbed position. My mind tells me to cry for help, but my feet were both helpless and dead. I tried using my hands instead. I dragged myself for about twenty meters and reluctantly gave up.

The orange canvass across the sky now turned dark and misty. I reached into my pocket, hoping to find anything useful. I found the map folded thrice. I noticed that the “X” mark moved from its original position, the other drawings changed as well. The map was now filled with trees, and trees.

The “X” mark was seated right on top of the treasure chest. And from where I was lying, I noticed that the soil I’m on is different. It was softer, and moist.My instinct tells me that the treasure is right under my body, but I didn’t want to get my hopes too high.

I moved away and began to dig using my scathed hands. As I went deeper, the wounds in my hands got bigger and bigger. I was crying, but I didn’t opt to stop, not this time. I became desperate, and struggled for the treasure, for greater glory.

Three feet, and I’m still digging.

I found a small wooden box with carvings on the cover. I opened it and saw that it was empty. It was a mirror box, I saw myself looking right into it. I saw my eyes, and how perturbed they were. I saw my forehead, sweating profusely. I saw my cheeks, covered in tears of exasperation.

I clenched the box between my arms, and lied down. It began to rain. It washed away all the worries in my face. I was soaked, I was cleaned, I was shivering from the cold. I curled inside hole I made, like a baby inside a womb. I’m about to be reborn. Make this a better one!

***

I thought I wanted to change then. The change must've been a failure, since I'm wanting another change now. Ar maybe that's how things work in real life, change really is constant. 

I heard mass this afternoon, and the priest was talking about 2011 predictions. A question pops inside:

Which is a better outlook in life?

"This is how I want to live my life."

or

"This is how I want to be remembered."

In any circumstance, will these two opposing thoughts meet? If otherwise, which is more motivational? 

I want to know the answer to these questions. I know I can make a sensible one, once I am done with my soul searching by the end of the month. Take me away PPP!

A kid reads my blog

May blog ako dati tungkol sa panaginip ko na may ahas.


http://thefeverisalive.blogspot.com/2010/10/ahas-sa-panaginip-ano-ang-kahulugan.html


pagtingin ko kanina nung bagong feature ng blogspot tungkol sa COMMENTS kung saan summarized lahat ng comments ng blog mo, nagulat ako sa effort ng isang comment. Nagcomment siya sa blog ko tungkol sa ahas. Sabi niya:


pwede nyo po bang hulaan ang ibig sabihin ng panaginip ko,ang napanaginipan ko po kasi ay isang comet,nakalimutan ko na po kung nasaang lugar kami pero tatama daw samin ito,pero di daw natuloy dahil nung pagkatama nito samin bigla nlng daw naglaho tapos dun nlng ako nagising.

At eto pa po, napanaginipan ko po ang isang time machine, meron po akong relo na kapag iniba mo ang oras ay mapupunta ka sa past or future. Nung isang araw, pumunta daw po ako sa bahay nung classmate(noong grade 1 pero ngayon di na) ko, at tapos pumunta nman po ako sa past, pumunta po ako sa bahay ng isa ko pang kaklase pero hindi nya po ako kilala, bago pa po pala ako pumunta sakanila,pumunta din daw po pala ako sakanila pero nung araw na yun kilala nya po ako, tapos nung ginamit ko daw po yung time machine, di nya na daw po ako kilala. At tapos nung sinabi ko po ito sa mga kapatid ko ayaw po nila maniwala saken.Sinabi ko po sakanila na kapag ginamit ko ito, mawawala po ako sa harapan nila at babalik muli.Pero di ko na po iyon nagawa dahil baka sa ibang lugar po ako mapunta, tapos dun na po ako nagising.


Isang Miguel Canicosa ang nagcomment. Habang binabasa ko, nararamdaman kong isang bata ang nagkukwento sa akin. True enough, hinanap ko siya sa Facebook at bata nga ang kumakausap sa akin. 


Dahil diyan, ako ay nagpayo habang nasa isip ko kung anong klaseng impact ang kayang gawin ng mga sasabihin ko. Sinubukan kong maging impartial, honest, hindi pushy, at hindi nakakatakot.
 Ang sabi ko:


nakakatuwa naman ang comment mo. at maraming salamat din sa pagbasa ng entry na ito. una sa lahat, hindi po ako talaga nakakpag interpret ng panaginip. nagkataon lang siguro na pareho yung napanaginipan ko doon sa pelikulang napanod ko dati, kaya ko siya madaling naiconnect--yung pagkakaroon ng ahas sa panaginip.

magulo kasi din talaga minsan yung mga panaginip, ang bilis magpalit ng location. kaya naman paggising natin, nahihirapan tayong idikit-dikit yung mga kwentong nabuo natin sa panaginip.

maswerte ka at madami-dami ang naalala mo sa napanaginipan mo. usually kasi, sa 100 kwento sa panaginip natin bawat gabi, isa o dalawa lang ang naaalala natin paggising.

sa opinyon ko lang, at sana wag mo itong seryosohin masyado, yung mga taong napapanaginipan natin, maaaring may mahalagang tungkulin sa buhay natin. ako, personally, napapanaginipan ko madalas yung mga taong mahal ko. kasi lagi ko silang iniisip, na kahit hanggang sa panaginip, iniisip ko sila, unconsciously.

Baka yung mga classmate mo sa panaginip mo eh magiging bestfriend mo in the future, o baka naman gusto mo silang maging kaibigan kaya ganun.

yung comet at time machine naman siguro eh bahagi lang ng pagiging mapaglaro ng isip natin. dahil baka napapanood natin sa tv, sa sinehan, tapos naaalala na lang natin sila kahit tulog na tayo.

basta wag natin masyado bigyn ng malalim na kahulugan yung mga ganitong bagay. ang mahalaga, yung present. yung totoong buhay.

try mo din magdasal mabuti bago matulog. kapag ginagawa ko yun, usually, okay naman ang mga panaginip ko. =) 


***
Nakakagulat lang yung mga lugar na naaabot ng salita. Words are really powerful, written or said. Kaya dapat din maging maingat tayo sa mga sasabihin natin, dahil maaari itong ikasira, maaaring makasakit. Hindi natin alam. Kaya hangga't maari, isipin natin mabuti ang mga gusto tlaga nating sabihin bago natin ito sabihin. Para patas ang laban.


Yun lang. Ibinahagi ko lang kasi ang cute talaga!!! ahahah!

Happy New Year

My first dangerous firework.
Or is it?

Using my Rocky. An HD GE DV1 video camera!

Happy New Year guys!