Now I've come to realize that people's actions are really driven by motives. Everything we do favors our deepest darkest intentions. We work our way towards the goal and more often than not, we subconsciously go way overboard and become lesser of who we really are.
Last night was definitely FUN, it was a Fucked Up Night indeed.
I am tired of pleasing people. Giving in to their qualms, rants, and more rants.
I am tired of being distrusted, treated like a kid, and distrusted again.
I am tired of the pain, the sleepless nights, and more pain.
I am tired of spending time, money and too much time on useless stuffs.
I am tired of people nagging.
I am tired of loving and not being loved in return.
I am tired.
Last night, everything came together, everything that makes me tired. I was driving the entire day before all these things droned me. I just finished my media law paper. So I was physically and mentally tired. Emotional tiredness followed immediately after.
When I got home, brownout.
I thought maybe the world isn't ready to see me at this state, that is why they had to intentionally close the lights and make everything dark. By the corner of the street, I lit a cigarette as I watched the lights coming from passing vehicles come and go.
And then I said, well Wado, tonight was fun, right?
It's fun alright, if fun stands for Fucked Up Night, well I guess it is fun.
Thursday, February 11, 2010
Monday, February 8, 2010
Growing Pains (my hate poem for Lit class)
I dedicate this poem to C. M.
GROWING PAINS
Eduardo T. Siman
You stood out in the middle of the crowd
Like a golden calf both worshipped and desired
With the growing number of people, I clawed my way in
Just to see you, touch you
I had to, to know that you are real
You handpicked me from the rest
Apple in a basket, you said I was golden
People pulled me down, yet you brought me higher
Away from prying eyes and deviled tongues
You are my security blanket, you say
You showed me love I only thought was surreal
Like doves crying over the death of a crow
Unusual but at the same time heartwarming
That’s the kind of love you give
Not exactly what I wanted, but you said, I need
I was crying one night, and you stared at me smiling
As my tears went dry on your shoulders
It is unusual how your smile can take away
The fear, the sadness and all the wretched pain
You are my security blanket, you say
You gave me the love I needed
But never the kind I wanted from you
Treated my heart like a candy to a sweet tooth
I couldn’t have said no, my heart that is
Not to a candy, never to a love from you
Now it is the art of letting go that drives me mad
A minute away from you is hell, what more a lifetime?
People say just seize the moment, carpe diem
I say no, stop, that is my brain talking
But my heart sings forever, your melody
So what if two and a half decades come between our age
Would it have made this love untrue?
And if growing old with you was part of the plan
Let me take my turn, while you just sit and wait
Until I grow old, old enough to be good enough for you
If they say that the world is unfair, then so be it
I wouldn’t have done it any other way
Winter breeze may now seem like fever down my spine
Then I guess that that is love for me, nostalgic
Carpe diem Wado, Carpe diem.
GROWING PAINS
Eduardo T. Siman
You stood out in the middle of the crowd
Like a golden calf both worshipped and desired
With the growing number of people, I clawed my way in
Just to see you, touch you
I had to, to know that you are real
You handpicked me from the rest
Apple in a basket, you said I was golden
People pulled me down, yet you brought me higher
Away from prying eyes and deviled tongues
You are my security blanket, you say
You showed me love I only thought was surreal
Like doves crying over the death of a crow
Unusual but at the same time heartwarming
That’s the kind of love you give
Not exactly what I wanted, but you said, I need
I was crying one night, and you stared at me smiling
As my tears went dry on your shoulders
It is unusual how your smile can take away
The fear, the sadness and all the wretched pain
You are my security blanket, you say
You gave me the love I needed
But never the kind I wanted from you
Treated my heart like a candy to a sweet tooth
I couldn’t have said no, my heart that is
Not to a candy, never to a love from you
Now it is the art of letting go that drives me mad
A minute away from you is hell, what more a lifetime?
People say just seize the moment, carpe diem
I say no, stop, that is my brain talking
But my heart sings forever, your melody
So what if two and a half decades come between our age
Would it have made this love untrue?
And if growing old with you was part of the plan
Let me take my turn, while you just sit and wait
Until I grow old, old enough to be good enough for you
If they say that the world is unfair, then so be it
I wouldn’t have done it any other way
Winter breeze may now seem like fever down my spine
Then I guess that that is love for me, nostalgic
Carpe diem Wado, Carpe diem.
My Blueberry Nights
Kanina, nirequire kami manood sa Lit at gumawa ng paper tungkol sa movie na My Blueberry Nights na pinagbibidahan ni Norah Jones. Art film pala siya, pero mainstream ang dating sa akin, o baka naman dahil LOVE ang tema, eh naka-relate na ako sa kwento.
SIYA: Hindi mo ba siya talaga trip? Maganda naman siya ah!
AKO: Hindi eh. Awkward na nga sa school pag nagkikita kami. Yung tipong hindi ko na alam ang sasabihin ko, alam mo yun?
SIYA: Nako, edi wag ka na lang magpakita ng actions na parang gusto mo siya. Gets? Kasi, ikaw yung lalabas na jerk. I hate boys who are jerks pa naman. (laughs)
AKO: Ano gagawin mo if you were in my position?
SIYA: Sinabi ko na diba? Hindi ako magpapakita ng motive na gusto ko siya. Better yet, lumayo ka na lang.
AKO: Parang ang sama nga nun. So kung sabihin kong type kita ngayon, pero hindi mo ako type, lalayuan mo din ako?
SIYA: Seryoso ka ba?
AKO: Siyempre hindi.
Pero sa loob-loob ko, nag-isip din talaga ako. ito siguro yung tinatawag nilang Pre-valentine syndrome kung saan lahat ng babae sa mundo mo ay nagkakaroon ng malalaking boobs, tumatangkad at bumabango sa paningin mo! Ang galing. Pakiramdam ko tuloy, ako si Shallow Hal. Ahahahah.
Wado to Puso: Umayos ka gago! Epic fail ka lagi pagdating sa gayang usapan.
Puso to Wado: Boss naman. Living one day at a time tayo diba? Carpe Diem!
Wado to Puso: Bahala ka nga jan.
______
It's hard to say goodbye to the person you can't live without. ---My Blueberry Nights
SIYA: Hindi mo ba siya talaga trip? Maganda naman siya ah!
AKO: Hindi eh. Awkward na nga sa school pag nagkikita kami. Yung tipong hindi ko na alam ang sasabihin ko, alam mo yun?
SIYA: Nako, edi wag ka na lang magpakita ng actions na parang gusto mo siya. Gets? Kasi, ikaw yung lalabas na jerk. I hate boys who are jerks pa naman. (laughs)
AKO: Ano gagawin mo if you were in my position?
SIYA: Sinabi ko na diba? Hindi ako magpapakita ng motive na gusto ko siya. Better yet, lumayo ka na lang.
AKO: Parang ang sama nga nun. So kung sabihin kong type kita ngayon, pero hindi mo ako type, lalayuan mo din ako?
SIYA: Seryoso ka ba?
AKO: Siyempre hindi.
Pero sa loob-loob ko, nag-isip din talaga ako. ito siguro yung tinatawag nilang Pre-valentine syndrome kung saan lahat ng babae sa mundo mo ay nagkakaroon ng malalaking boobs, tumatangkad at bumabango sa paningin mo! Ang galing. Pakiramdam ko tuloy, ako si Shallow Hal. Ahahahah.
Wado to Puso: Umayos ka gago! Epic fail ka lagi pagdating sa gayang usapan.
Puso to Wado: Boss naman. Living one day at a time tayo diba? Carpe Diem!
Wado to Puso: Bahala ka nga jan.
______
It's hard to say goodbye to the person you can't live without. ---My Blueberry Nights
Sunday, February 7, 2010
February plot ni Wado
Madalas, tinatanong ko ang sarili ko, ano ba talaga ang gusto ko mangyari sa buhay? Nagmumukha tuloy akong tao na pinapasok lahat ng bagay, pero wala namang goal. Lahat na halos ng goals ko, short-term, magpapayat para sa beach, mag-ipon para sa ganitong lakad, mag-aral para sa quiz bukas. Nakaklungkot na nakaka-praning dahil ganito ako mag-isip nitong mga nagdaang buwan.
Siguro, pinapatunayan ko lang yung header ng blog site ko na "living one day at a time". Wala naman talagang masama sa ganitong pamumuhay eh. I get by. With a smile on my face and love in my heart. Naaappreciate pa din naman ako ng tao, at nakkukuha ko naman ang mga gusto ko. So bakit ko kailangan magbago?
One time, nagkwentuhan kami ng tropa ko tungkol sa buhay namin pagkatapos ng graduation, natuwa ako nung nalaman kong hindi pala ako nag-iisa sa pagiging uncertain after grad. Isa lang ang hiling kong matuloy, at iyon ay ang soul searching ko sa Thailand tulad ni leonardo sa The Beach.
Mawawala ako ng isang buwan at mamumuhay doon na parang turista, gagawa ng kwento, makikipagkaibigan, magsasaya, bago ako magsimulang magtrabaho. Kung may isa akong pwedeng isama, sana si kuwan. Kasi hanggang ngayon, naniniwala akong hindi ordinaryo ang pagkakaibigan namin. At siya yung tipo ng tao na gugustuhun mong kasama kapag naligaw ka, o nasa isang bagong lugar.
Lately, naging concern sa akin ang isang kaibigan dahil sa pagiging open book ng buhay ko. Makwento kasi akong tao, pati past ng pamilya ko, hindi daw ako nag-aalinlangan ikwento. Nagpapasalamat ako sa awkward face niya na sa tuwing magkukwento ako ng tungkol sa buhay ko, dahil takot siya na baka hindi tulad niya ang lahat ng tao na makakaintindi. True enough, he understands. Kaya naman para ko na talagang kapatid ito. Kung pwede lang ang switch, matagal ko nang ginawa. Ahahahh!
May nakita akong couple nung isang linggo, at nainggit ako. Ang mature kasi nila na ewan. Kahit bata pa sila (for me), ang mature na nung handle nila sa buhay. May usapan pa nga na pupunta daw sa bahay nung tita nung isa dahil makikipagkwentuhan lang. Basta, ganoon ka-close ang pamilya ng isa't-isa. Inggit ako, yun lang.
Nalungkot naman ako para sa isang couple na kilala ko na halos limang taon na silang Sila, pero nagbreak na ata. Sila pa naman yung couple na akala kong magkakatuluyan na hanggang simbahan. Sabi ko nga sa kanila, ako ang number one fan nila, and I told myself na kapag naghiwalay sila, ewan ko na lang kung ano ba talaga ang true love. At ngayong hiwalay na ata, nagsimula na akong magtanong tuloy. Epal.
Kaya naman, ayaw ko nang maniwala sa love na yan. Lalo na pagkatapos kong manuod ng Paano na Kaya. Lalo akong nawalan ng libog to fall in love. Ahahahah! Nakaka-walang gana! Sakit nung ulo ko pagkalabas ng sinehan o! ahahah! Wag panuorin!!!
Dahil ba sa Velntine's Day kaya ako binabalikan ng mga dati kong minahal? Napansin ko lang, lahat ng past ko, including yung mga walang commitment, fling lang, tumetext at nagpaparamdam. Galing! Biglang fumefacebook, text, makikita mo sa mall, basta! Very cosmic ang mga pangyayari, na parang may message na gustong sabihin si Lord! ahahah!
So tanong ko pa din, handa na ba akong gumawa ng long-term goals? Siguro hindi pa. Pag naging kami na ni ano, bakit hindi. Sabay kaming gagawa ng goals. Ahahahah! Pero kailangan ko muna siyang makita, obserbahan ang puso ko kung titibok ba, tapos planning. Family planning. Nyak! ahahah!
Siguro, pinapatunayan ko lang yung header ng blog site ko na "living one day at a time". Wala naman talagang masama sa ganitong pamumuhay eh. I get by. With a smile on my face and love in my heart. Naaappreciate pa din naman ako ng tao, at nakkukuha ko naman ang mga gusto ko. So bakit ko kailangan magbago?
One time, nagkwentuhan kami ng tropa ko tungkol sa buhay namin pagkatapos ng graduation, natuwa ako nung nalaman kong hindi pala ako nag-iisa sa pagiging uncertain after grad. Isa lang ang hiling kong matuloy, at iyon ay ang soul searching ko sa Thailand tulad ni leonardo sa The Beach.
Mawawala ako ng isang buwan at mamumuhay doon na parang turista, gagawa ng kwento, makikipagkaibigan, magsasaya, bago ako magsimulang magtrabaho. Kung may isa akong pwedeng isama, sana si kuwan. Kasi hanggang ngayon, naniniwala akong hindi ordinaryo ang pagkakaibigan namin. At siya yung tipo ng tao na gugustuhun mong kasama kapag naligaw ka, o nasa isang bagong lugar.
Lately, naging concern sa akin ang isang kaibigan dahil sa pagiging open book ng buhay ko. Makwento kasi akong tao, pati past ng pamilya ko, hindi daw ako nag-aalinlangan ikwento. Nagpapasalamat ako sa awkward face niya na sa tuwing magkukwento ako ng tungkol sa buhay ko, dahil takot siya na baka hindi tulad niya ang lahat ng tao na makakaintindi. True enough, he understands. Kaya naman para ko na talagang kapatid ito. Kung pwede lang ang switch, matagal ko nang ginawa. Ahahahh!
May nakita akong couple nung isang linggo, at nainggit ako. Ang mature kasi nila na ewan. Kahit bata pa sila (for me), ang mature na nung handle nila sa buhay. May usapan pa nga na pupunta daw sa bahay nung tita nung isa dahil makikipagkwentuhan lang. Basta, ganoon ka-close ang pamilya ng isa't-isa. Inggit ako, yun lang.
Nalungkot naman ako para sa isang couple na kilala ko na halos limang taon na silang Sila, pero nagbreak na ata. Sila pa naman yung couple na akala kong magkakatuluyan na hanggang simbahan. Sabi ko nga sa kanila, ako ang number one fan nila, and I told myself na kapag naghiwalay sila, ewan ko na lang kung ano ba talaga ang true love. At ngayong hiwalay na ata, nagsimula na akong magtanong tuloy. Epal.
Kaya naman, ayaw ko nang maniwala sa love na yan. Lalo na pagkatapos kong manuod ng Paano na Kaya. Lalo akong nawalan ng libog to fall in love. Ahahahah! Nakaka-walang gana! Sakit nung ulo ko pagkalabas ng sinehan o! ahahah! Wag panuorin!!!
Dahil ba sa Velntine's Day kaya ako binabalikan ng mga dati kong minahal? Napansin ko lang, lahat ng past ko, including yung mga walang commitment, fling lang, tumetext at nagpaparamdam. Galing! Biglang fumefacebook, text, makikita mo sa mall, basta! Very cosmic ang mga pangyayari, na parang may message na gustong sabihin si Lord! ahahah!
So tanong ko pa din, handa na ba akong gumawa ng long-term goals? Siguro hindi pa. Pag naging kami na ni ano, bakit hindi. Sabay kaming gagawa ng goals. Ahahahah! Pero kailangan ko muna siyang makita, obserbahan ang puso ko kung titibok ba, tapos planning. Family planning. Nyak! ahahah!
Subscribe to:
Posts (Atom)